Domestic bliss

Για να μην παρεξηγούμαστε, είμαι μόνο 22 χρονών αλλά τα posts μου δείχνουν οτι είμαι 30 και 5 χρόνια παντρεμένη! Και εγώ αυτό άρχισα να πιστεύω όταν σήμερα ανταλλάζαμε δουλειές με το σοκολατάκι.

Θέλει να του σιδερώσω 6(!) πουκάμισα και κάναμε μισή ώρα παζάρι. Τελικά δέχτηκα αλλά με γερό αντάλλαγμα. Μαγείρεψε, έπλυνε τα πιάτα και καθάρισε την κουζίνα και θα μου στήσει την σιδερώστρα μπροστά από το laptop για να σιδερώνω βλέποντας Beverly Hills (pathetic το ξέρω αλλά αποφάσισα να το δω από την αρχή μέχρι το τέλος και μου αρέσει!). Νομίζω πέτυχα καλή ανταλλαγή.

Αύριο πάω πρώτη μέρα training και ανταλλάζω μηνύματα με τον ινδό συνάδελφο που ακόμα να γνωρίσω αλλά μου είπε ο μάστρος την ιστορία της ζωής του. Παντρέυτηκε πριν 2 εβδομάδες. 2 μέρες πριν το γάμο πέθανε η γιαγιά του με την οποία ήταν πολύ συνδεδεμένος και ήθελε να αναβάλει τον γάμο αλλά too late. Παντρεύτηκε και έφυγε για honeymoon (το που θα το μάθω αύριο) και ήρθε σήμερα γι'αυτό δεν τον γνώρισα την Παρασκευή. Ελπίζω να μην είναι ανταγωνιστικός και να τα πάμε καλά.

Ημίχρονο και με τραβά για να ξεκινήσω σιδέρωμα. Καλή εβδομάδα.

Μια εργαζόμενη μητέρα μια καλή νοικοκυρά

Πρώτη μέρα στη δουλειά. Έκαμα μια ώρα να πάω και μια να έρτω αφού το διαμέρισμά μου ακόμα να το πιάσω. Περιμένω να πιάσει το agency όλους τους referees και να πάω να δώσω προκαταβολή και να πιάσω τα κλειδιά.

Anyway, 9 ήμουν εκεί ενώ 9:30 πιάννει δουλειά ο μάστρος. Το άγχος για τα ρούχα μου το έλυσε το σοκολατάκι μου που διάλεξε άσπρο πουκάμισο και pencil skirt. Simple and chic. (Έκαμα τον γκέι;) Με τον κύριο David υπόγραψα συμβόλαια, έμαθα για το training και ήταν ένας γλυκός παππούς που με βοήθησε να ξεπεράσω το άγχος.

Μετά πήγα στον άλλο μάστρο τον κύριο Sean Lamb (αρνί, καθόλου αντιπροσωπευτικό). Ο τύπος δεν παίζεται! Έχει ψυγείο στο γραφείο του, κούτες με μπισκότα και ψωμί στην βιβλιοθήκα. Με ψάρωσε λίγο γιατί ήταν απότομος αλλά όλα οκ.

Μετά ήρθε ο manager μου,ο άλλος David (έγχρωμος, γλυκός, κοπέλλι και πασιαμάς) και με σύστησε σε όλους στο γραφείο. Εννοείται οτι μόνο 3 ονόματα θυμούμε. Όλοι έκαναν χαρά που επία γιατί το γραφείο μας κέρασε μεσημεριανό στο Pizza Express. Μια σαλάτα (!) που δεν έφαα ούτε την μισή. Ντρεπόμουν μέχρι θανάτου.

Φυσικά είχε μια φάση που ήμουν έτοιμη να βάλω το κλάμα και να φωνάξω "τι κάμνω εγώ δαμέσα;;;" Τουλάχιστον το συμβόλαιο μου μου δίνει περιθώριο 13 εβδομάδων να αλλάξω γνώμη και να αρμενίσω για άλλες πολιτείες.

Και δεν μου φτάνει που έκαμα μια ώρα να έρθω με το tube, μόλις μπήκα ξεντύθηκα και έβαλα πλυντήριο άσπρα (τα σκούρα είναι στο queue), σκούπισα, σφουγγάρισα πεσμένη στα τέσσερα τρίβοντας το πάτωμα (!) και έκαμα τα που γωνιάς που λέει και η μητέρα. Έγινα η μάμμα μου!!!!!! Oh Almighty God help me!

A star is born (οκ εν ειρωνία)

Κάθομαι σπίτι και βαριέμαι. Ίσως η τελευταία μέρα που συμβαίνει αυτό, αφού από αύριο αρχίζουν τα δύσκολα. ΔΟΥΛΕΙΑ. Με πιάνει το παράπονο όταν σκέφτομαι πως δεν θα λέω φοιτήτρια. Τουλάχιστον δείχνω φοιτήτρια :)
΄
Έγινε κάτι πολύ παράξενο και είμαι ενθουσιασμένη αλλά δεν θέλω να περιμένω πολλά. Ξέρω πως αν διαβάζει κανείς το blog μου θα γελάσει αλλά εμένα μου άρεσε πολύ η όλη ιστορία. Περπατούσαμε την Δευτέρα στην Οxford Street με το σοκολατάκι μου (ήταν αργία εδώ) και ήρθε μια κοπέλα, μου έδωσε την κάρτα του agency στο οποίο δούλευε και με έβγαλε φωτογραφία. Μου είπε πως ψάχνουν extras για διαφημιστικά, μουσικά βίντεο, ταινίες και τα τοιαύτα. Αν τους άρεσε η φωτογραφία μου στο γραφείο θα με έπερναν τηλέφωνο.

Με πήραν σήμερα το πρωί και μου είπαν πως ενδιαφέρονται πολύ για μένα. Τους είπα λίγα για μένα και με ρώτησαν αν πραγματικά ενδιαφέρομαι για αυτού του είδους την δουλειά. Με διαβεβαίωσαν πως δεν θα έχω πρόβλημα με τις ώρες λόγω γραφείου και να περιμένω. Ενθουσιάστηκα!!!

Αλλά σκεφτόμουν μετά που μπήκα στην ιστοσελίδα τους πως δεν είμαι καθόλου αυτό που ψάχνουν: ψηλή, γκομενάρα, αψεγάδιαστη και πιθκιαβλοζάμπισσα που λέει και ο θείος μου. Ελπίζω μόνο να μην με θέλουν σε κανένα σήριαλ να κάνω την άχημη φίλη/ξάδερφη/αδερφή της πρωταγωνίστριας που στο τέλος θα καταλήξει στο άσυλο! Fingers crossed θα καταφέρω να έχω ένα έξτρα εισόδημα.

Full House

Δεν περίμενα να το πω αλλά θέλω να πάω δουλειά ΤΩΡΑ! Έχει 5 μέρες που το σκέφτομαι. Νομίζω όποιος και να ήταν στην θέση μου θα ήθελε το ίδιο.

Εδώ και λίγες μέρες το σπίτι είναι γεμάτο. Είμαστε 2 θηλυκά και 5 αρσενικά. Τους 3 τώρα τους γνώρισα. Και μοιραζόμαστε ένα μπάνιο!!! Και μια κουζίνα. Που φυσικά αφού όλοι κάνουν διακοπές εγώ πρέπει να τρέχω να τα καθαρίσω όλα αυτά και να αγοράσω γάλα, ψωμί κτλ. Η τηλεόραση παίζει συνέχεια εκπομπές για αυτοκίνητα και ντοκιμαντέρ για μηχανές, πολέμους και τα συναφή.

Και το χειρότερο είναι πως πρέπει να είμαι κλειδωμένη σπίτι γιατί μεταξύ 8 ατόμων έχουμε ένα κλειδί. Άρα αφού οι τρεις ένοικοι κάνουν τουρισμό, οι άλλοι δύο house hunting, το σοκολατάκι μου δουλεύει, μένω εγώ να κάνω τον θυρωρό.

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!! Το διαμέρισμα μου θα είναι έτοιμο την Δευτέρα. Αν μέχρι τότε ακούσετε για νεαρή αυτόχειρα στο Kensington δεν θα υπάρξουν updates στο blog.

Όμορφη πόλη

Για να σου αρέσει το Λονδίνο πρέπει να είσαι υπομονετικός, ρομαντικός, ελαφρά μαζόχας, να προσαρμόζεσαι εύκολα, να μην εκνευρίζεσαι με το παραμικρό και να μπορείς να ξεχωρίσεις τις μικρές όμορφες στιγμές που ορίζουν την ευτυχία.

Απόψε κατεβήκαμε Leicester Square και καθώς πηγαίναμε προς Friday's είδα από μακριά το Ed's diner και τον τράβηξα μέσα. Παραγγείλαμε μπέργκερς και κόκα κόλα στο παραδοσιακό ποτήρι καθώς τα έψηναν στην ανοιχτή κουζίνα και ακούγαμε μουσική των 60ς. Ένιωθα πως βγήκαμε ραντεβού και ψιλοντρεπόμουν όποτε γύριζε να με φιλήσει. (!) Μετά περπατήσαμε μέχρι Embankment και αντικρύσαμε την πραγματική ομορφιά του London by night. Ο Τάμεσης ήρεμος και ψυχρός με τα τουριστικά πλοιαράκια. Γύρω γύρω κάθε λογής αρχιτεκτονική και το κάθε κτίριο μοναδικά φωτισμένο.

Το London Eye θύμιζε πανηγύρι με όλα τα φωτάκια. Διασχίσαμε την Golden Jubilee Bridge με ένα τύπο να παίζει στην ακουστική το λαμπάντα και σφίχτηκε η καρδιά μου όταν είδα κλειστό το καρουσέλ. Θύμιζε την ψυχή μικρού παιδιού Κυριακή νύχτα, την μελαγχολία που κυριαρχεί σε ένα σπίτι μετά από μια γιορτή, ένα βάζο με μαραμένα λουλούδια. Το Bug Ben χτύπησε 11:45 τραβώντας την προσοχή μας προς το Κοινοβούλιο. Μια ήσυχη βραδιά δίπλα από τον Τάμεση είναι ότι πιο όμορφο για να σκεφτείς ή να ερωτευτείς.

Θυμηθήκαμε που πρίν ένα χρόνο κάναμε την ίδια διαδρομή πιασμένοι χέρι χέρι. Του είπα πως ακούγεται τέλειο του χρόνο να ξαναέιμαστε εδώ πέρα μαζί, χωρίς να μας χωρίζει η απόσταση πια. Και τα καταφέραμε. Περπατούσαμε απόψε μαζί γνωρίζοντας πως κανείς από τους δυο μας δεν θα πάρει την βαλίτσα του μέχρι την επόμενη φορά σε κάποιο άλλο σταθμό...

Το μικρό σπίτι στο λιβάδι

Ψάξατε ποτέ να βρείτε στούντιο στο Λονδίνο; Αν δεν, είστε από τους τυχερούς. Άν ανήκετε σε αυτή την κατηγορία τότε σας βγάζω το καπέλο και θέλω συμβουλές πώς να βρω κουράγιο να συνεχίσω.

Κάθε πρωί και βράδυ (σαν την προσευχή που κάναμε στο νηπιαγωγείο) περνώ μια ώρα στο ιντερνετ για να βρω σπίτι. Σημειώνω τηλέφωνα και ξεκινώ. Μετά που κανονίζω να τα δώ πέρνω το μπλοκ μου για να σημειώνω τις εντυπώσεις μου (μετά από 10 σπίτια κάπου μπερδεύεσαι). Βγάζω φωτογραφίες από το γκούγκλ μαπς για την τοποθεσία και φύγαμε!

Στο πρώτο πρώτο που πήγα σχεδόν να βάλω τα κλάματα. Ένα δωμάτιο 2 επί 2 και 2 ντουλάπες, η κουζίνα και το ντούς. Και αυτά για 225 λίρες την βδομάδα!

Με τον καιρό τα πράγματα βελτιώθηκαν κάπως. Μέχρι που πήγα προχτές σε ένα που δεν είχε κρεβάτι! Και όχι, ο καναπές δεν μπορούσε να μετρήσει για κρεβάτι γιατί χωρούσε και δεν χωρούσε 2 κώλους στριμωγμένους για να κάτσουν. Άρχισα να πανικοβάλλομαι.

Άυριο ελπίζω να δω ένα που η κρεβατοκάμαρα είναι σε μεσοόροφο άρα θα είναι μεγαλύτερο. Όποιος έχει διαμέρισμα στο Λονδίνο ή ψάχνει συγκάτοικο is a lifesaver.

Καληνύχτα. Τελείωσε το ντους του και θα ξεψαχνίσουμε το gumtree ΠΑΛΙ.

Φοβάμαι

Ήρθα. Ξεκινάει το όνειρο που είχα από τότε που ήμουν παιδί. Γέμισα μια βαλίτσα όνειρα (κλισέ αλλά πέρα για πέρα αληθινό) πήρα το αεροπλάνο και ήρθα.

Δεν μου κακοφάνηκε που στο αεροδρόμιο με περιμένε ένας Τζαμαϊκανός ταξιτζής και όχι κάποιος δικός μου. Δεν μου κακοφάνηκε που το Λονδίνο με υποδέχτηκε με βροχή. Ούτε μούτρωσα όταν μπήκα σε ένα άδειο σπίτι. Χαμογελούσα γιατί ήταν η αρχή της καινούριας μου ζωής. Το χαμόγελο έγινε μεγαλύτερο όταν σχόλασε από την δουλειά και βούλιαξα στην γνώριμη αγκαλιά.

Όταν ξαπλώσαμε όμως το βράδυ τίποτα δεν μπορούσε να με ηρεμήσει. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν εδώ. Και πάντα η αγκαλιά του μου χαρίζει τους πιο ήρεμους ύπνους.

Το ίδιο συνεχίστηκε και τις επόμενες μέρες. Ενώ είμαι μόνη μου από την ώρα που ξυπνώ μέχρι τις 6-7, η μελαγχολία και η μοναξιά με πλακώνουν την νύχτα που έχω δίπλα μου την ιδανική συντροφιά.

Ξαπλώνω και νιώθω μια απέραντη μοναξιά. Θέλω να του μιλήσω να τα βγάλω από μέσα μου και ξέρω πως θα με καταλάβει (του είπα πολύ χειρότερα μέχρι τώρα) αλλά κάτι με τραβά πίσω. Φοβάμαι. Φοβάμαι το άγνωστο της καινούριας ζωής. Φοβάμαι που δεν θα είμαι πια φοιτητής, δεν θα είμαι πια παιδί και τα λάθη μου δεν θα συγχωρούνται τόσο εύκολα.

Φοβάμαι που θα μένω σε ένα σπίτι μόνη, θα έρχομαι κατάκοπη από την δουλειά και θα πρέπει να στρωθώ στο διάβασμα. Φοβάμαι πως οι άλλοι στο σπίτι θα με ξεχάσουν., κι αυτοί που θα είναι στη ίδια πολή θα με αγνοούν.

Υπερβάλλω το ξέρω. Είμαι πολύ τυχερή. Θα δουλέψω σε μια πόλη που πάντα ήθελα να κάνω κάτι που μου αρέσει και θα έχω δίπλα μου τα δύο πιο σημαντικά άτομα στη ζωή μου, την επέκταση του εαυτού μου. Τότε γιατί γκρινιάζω;

Είναι που φοβάμαι μην χάσω το παιδί που έχω στην ψυχή μου τώρα που μπαίνω στον κόσμο των μεγάλων.

Νόστος

Πιστεύω δεν υπάρχει ούτε ένας που να μην λυγίζει μπροστά στην ομορφιά της κυπριακής φύσης, ούτε και ο πιο αναίσθητος.

Κάτι νύχτες σαν την προχτεσινή είναι που πλακώνουν την καρδιά μου και νιώθω το σφήξιμο στο στήθος. Που πάω τώρα εγώ μακριά που τούτη την ευλογημένη γη;

Η ώρα ήταν περασμένη και εμείς κατεβήκαμε στην παραλία. Οι δυο μας. Πάνω μας το φεγγάρι που δεν θα το προλάβω ολόγιομο τον Αύγουστο. Γιατί τον Αύγουστο η πανσέληνος είναι το πιο ωραίο φεγγάρι του χρόνου και μπορεί να κάμει ακόμα και τους πιο σκληρούς, ποιητές. Πήραμε μαζί τα ποτά μας και φτιάξαμε ένα αυτοσχέδιο ανοιχτήρι.

Ο ουρανός ήταν γεμάτος αστέρια. Τότε με έπιασε το παράπονο. 3 χρόνια στην Αγγλία δεν είδα ούτε ένα αστέρι. Και μην με νομίσετε για ρομαντική. Μοναχική είμαι απλώς, και όλα τούτα τα χρόνια το φεγγάρι, τα αστέρια και κάποιες μελωδίες κρατούν μου συντροφιά. Τον πρώτο χρόνο των σπουδών μου καθόμουν κάθε νύχτα ανελλιπώς στην εσωχή του παραθύρου και αγκάλιαζα τα πόδια μου, σε στάση εμβρυακή που έψαχνα ξανά την γαλήνη μου. Καθόμουν εκεί και περίμενα να δω αστέρι. Μάταια όμως. Μέχρι που αρχίσαν οι βροχές και βρήκα συντροφιά στις στάλες τους. Δεν το βρίσκεται και εσείς κομφόρτινγκ τον ήχο της βροχής σαν πέφτει στο παράθυρο; Και η κάθε σταγόνα ακολουθεί το δικό της μονοπάτι πάνω στο τζάμι, ενίοτε και ένα προκαθορισμένο. Όπως τους ανθρώπους.

Ξέφυγα όμως από το θέμα μου. Καθόμασταν δίπλα από μια γαληνεμένη θάλασσα που μας νανούριζε. Είμαστε οι δυό μας και με πήρε αγκαλιά. Τρυφερά λόγια, αστεία, εξομολογήσεις. Κι η θάλασσα και τ'αστέρια ακόμη εκεί μέχρι το ξημέρωμα. Και σκέφτομαι πως να επιστρέψω πίσω, όταν στο σπίτι μου υπάρχει τόση ομορφιά; Μέχρι την επόμενη μέρα που οι υπόλοιποι "συγκάτοικοι" μου χαλάνε την εικόνα του νησιού.

Και εκεί που πάω δεν έχω παράπονο. Θα κάνω οτι ήθελα πάντα. Θα είμαι κοντά σε δικούς μου ανθρώπους. Και λατρεύω το Λονδίνο. Και κάθε μέρα βρίσκω κάτι μικρό που με κάνει να αγαπώ περισσότερο την ξένη χώρα.

Την Κύπρο την αγαπώ και παρόλο που δεν είμαι ανάμεσα σε όσους λένε σαν την Κύπρο εν έσιει, πιστεύω πως είναι άλλο πράμα ο τόπος σου, το σπίτι σου. Άλλο να ξυπνάς και να λες το καλημέρα, να βλέπεις γάτους στον δρόμο, να χαιρετάς την γειτονιά και να ξέρεις την κάθε γωνιά. Μόλις έρχομαι θέλω να φύγω και μόλις φεύγω ανυπομονώ για την επιστροφή.

Προς το παρών πάμε να κατακτήσουμε όσα ονειρεύτηκα μέχρι τώρα, να γνωρίσω νέους ανθρώπους και νέους τόπους. Ένα καινούριο κεφάλαιο ξεκινά και θέλω να το αρχίσω με όσο το δυνατόν θετικότερες σκέψεις.