Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008

Θέλω

Θέλω να μην υπάρχει πια μοναξιά, σε κανενός την καρδιά...

Θέλω μια Κυριακή στο πάρκο, να διαβάζω βιβλίο σε μια καρώ κουβέρτα και να ακούω τα φύλλα που θροϊζουν...

Θέλω να σε ξαναδώ όπως παλιά. Σαν κάτι γλυκό και άγνωστο...

Θέλω να με ξαναερωτευτείς, σαν την πρώτη φορά που άπλωσα το χέρι και ήταν το δικό σου εκεί να το σφίξει...

Θέλω Παρασκευή νύχτα, στον καναπέ, τυλιγμένη με μια κουβέρτα, να μου ανάψει ο μπαμπάς το τζάκι και η μαμά να μου μαγειρέψει...

Θέλω να έρθει ο παππούς να με σκεπάσει...

Θέλω καλό φαγητό και κρασί, να ζαλιστούμε και να πάρουμε το πρώτο λεωφορείο κι όπου μας βγάλει. Όπως τότε...

Θέλω ατέλειωτα απογεύματα στην Λευκωσία για καφέ...

Θέλω το σπίτι μου...

Θέλω την παλιά μου ζωή...

Θέλω να ξαναγίνω παιδί...

Θέλω εσένα...

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2008

Show must go on

Signomi gia tous latinikous xaraktires alla ime sto grafio. Proti vdomada sto grafio! And I survived. Fisika tis protes 2 meres me epiase i katathlipsi alla siga siga ta 3epernoume. Mou aresi i doulia pou me vazoun na kano, ine k ligo xalaroi giati tora 3ekinisame emis. Me psarose poli o manager mou mporo na po. 1 stis 2 lexeis pou lei ine bloody. Exi fasi o tipos alla na min ton akousis na fonazi!

Lene pos oi aggloi den ine toso koumarofatses opos emis. Kai omos! To grafio exi diko tou lottery pot kai kathe evdomada pezoun sto national lottery. O ipefthinos tis olis istorias dimiourgise k spreadsheet me to contributions tou kathenos k ta kerdi pou tou analogoun. Iparxoun k kanones (tous evala idi sto grafio mou) kai prepi na ipograpsis gia na ise melos tou pot. Edosa k deka lires prokatavoli. Fingers crossed na kerdisoume ta 100 ekatommiria afti tin evdomada k na min xanaerthoume grafio :P

Dipla apo tin doulia mou exi kipriako supermarket DIMOS! Exi apo glistarkes mexri rodonero, apo taxinopittes mexri ximous kean kai to grafiko kokkino keri pou pernete stin anastasi me to xriso kalimma gia na min svisi. Episis edo dipla ine k mia taverna k me to pou sxolano mou dini sta moutra i tsikna ton souvlakion. Mirizoun theika, avrio tha sas kano k ton food critic. Ne giati tha erthoume k savvato doulia! Gia training! Alla tha paroume mia mera extra adia. Ego tin diki mou tha tin xrisimopiiso giati eklisa interview se pio megali eteria, me perissotera lefta k pio konta sto palataki mou. K o theos voithos!

Ores ores me piani mia melagxolia k mia katathlipsi otan ime moni sto spiti. Den mou aresi katholou na ime moni. Proxtes itan toso polli to kako pou arrostisa. Apofasisa na kano neous filous k idi apoktisa ton proto! Den kano k polli proodo os pros to diversity giati ine ellinas. Alla kai me tous sinadelfous kala perno. Peritto na sas po oti me to pou mpenis edo mesa nomizis pos ise se ipokatastima indikis eterias!

Den ixa polla omorfa moments me random tipous afti tin evdomada. Itan pesmeni i kinisi sti zoi mou.

Kalo Savvatokiriako se olous.

P.S. Nomizo ime ligo homesick. Thelo na ertho gia weekend stin kipro, alla me to budget mou mexri Kent pao. Osoi iste agglia rixete mia matia sto site tis Ryanair. To sokolataki tha pai Milano k plirose mono 2 cent gia to isitirio tou! Psaxno k ego gia to epomeno weekend. Adios!

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2008

Up and running!

Μετά από κόπο και μόχθο και αρκετή ταλαιπωρία το Μαιράκι γράφει αυτό το ποστ από το νέο του διαμέρισμα στο Λονδίνο, με το δικό του ίντερνετ και όχι δανεικό από κάποιον γείτονα. Τώρα νιώθω πως μπορώ να απολαύσω αυτό που ζω! Μένω σε μια από τις πιο τέλειες πόλεις του κόσμου, έχω κοντά μου όσους αγαπώ, βρήκα δουλειά που μου αρέσει και περνώ υπέροχα!! Έχει πολύ καιρό να νιώσω όμορφα. Σας εύχομαι κάποτε να ζήσετε και εσείς το δικό σας όνειρο.

Πάμε παρακάτω. Τι έπαθαν όλοι με τα πολιτικά; ΟΚ και εγώ ασχολούμαι, και διαβάζω κάθε μέρα εφημερίδα, έχω δική μου άποψη και δεν είμαι απαθής γιατί ζούμε σε μια χώρα που η πολιτική παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στην ζωή μας. Αλλά όλοι γύρω μου θέλουν να βάλουν τις απόψεις τους στο τραπέζι και να συζητούν μεταξύ τους. Και καταλήγουν πάντα σε καβγάδες. Και εμένα μου αρέσει να συζητώ για αυτά τα θέματα και ειδικά με νέους σαν εμένα που είμαστε το μέλλον αυτού του τόπου (αλίμονο μας!) αλλά δεν θα πιάσω κάποιον άσχετο να του πω τα πιστεύω μου.

Το σοκολατάκι και εγώ έχουμε εντελώς αντίθετες πολιτικές πεποιθήσεις. Μαύρο λέει ο ένας, άσπρο επιμένει ο άλλος. Αλλά ακριβώς επειδή γνωρίζουμε τα πιστεύω ο ένας του άλλου ξέρουμε πως δεν θα αλλάξουμε γνώμη και απλώς συζητά ο καθένας τα τεκταινόμενα από την δική του σκοπιά. Βαρέθηκα να ακούω άτομα να τσακώνονται για πολιτικά. Χωνέψτε το πως ο καθένας έχει διαφορετικές απόψεις και κανείς δεν είναι σωστός ή λάθος. Και όλοι έχουμε ένα κοινό μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο: οτι καλύτερο για το χρυσοπράσινο μας φύλλο.

Καλό Σαββατοκυρίακο και χαμογελάστε.

Υ.Γ. Αποφάσισα να σας γράφω για τους random τύπους του Λονδίνου που μου φτιάχνουν την μέρα μου. Μέχρι να μετακομίζω, το χαμόγελου του άστεγου της γειτονιάς όταν του έπαιρνα το καθημερινό του σάντουιτς μου ανέβαζε την διάθεση. Σήμερα ο ταχυδρόμος μου φώναξε να μην ταχυδρομήσω το γράμμα που ήμουν έτοιμη να ρίξω στο γραφικό κόκκινο κουτί και το πήρε αυτός για να πάει πιο γρήγορα. I love this city! (είμαι σίγουρη πως θα το μετανιώσω αυτό)

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2008

Επιτέλους

Μετά από δέκα μέρες τηλεφωνημάτων και πίεσης τελικά έπιασα χτες τα κλειδιά του διαμερίσματος στο χέρι. Και χτες μου φάνηκε πολύ πιο ωραίο από την πρώτη φορά. Και το πιο σημαντικό δωμάτιου (η κουζίνα) είναι Α-Ψ-Ο-Γ-Η!!!

Χτες και σήμερα διασχίζαμε με το σοκολατάκι το Κεντρικό Λονδίνο κουβαλώντας βαλίτσες και ακόμη δεν τελειώσαμε. Ήταν πολύ γλυκός χτες που στεκόταν ώρες πλένοντας τα πιάτα :)

Είμαι πτώμα, περισσότερα updates από βδομάδας.

Υ.Γ. Δεν νομίζω να μετακομίσω μέχρι να βάλω internet.

Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2008

I'm a mess

Πριν ένα χρόνο περίπου συνέβηκε κάτι που με έριξε στην κατάθλιψη, πολύ άσχημα όμως. Τότε αποφάσισα πως δεν μπορώ να ζήσω με τον εαυτό μου άλλο έτσι. Δεν μου άρεσε καθόλου ο χαρακτήρας μου. Και προσπάθησα πολύ να αλλάξω. Περισσότερο όμως προσπάθησα να τα πάω καλά με τον εαυτό μου. Και τα κατάφερα. Ίσως υπερβολικά καλά. Βολεύτηκα στην μοναξιά μου και στο τείχος που είχα γύρω μου αφήνοντας μόνο 2 αγαπημένα μου πρόσωπα να με πλησιάζουν.

Δεν ήθελα να συναναστρέφομαι με κόσμο, κλείστηκα στον εαυτό μου και είχε μέρες που δεν έβγαινα από το δωμάτιο μου. Μια μέρα πήρα τηλέφωνο στους Καλούς Σαμαρείτες γιατί είχα πιάσει πάτο. Όταν κάτι δεν πήγαινε καλά, ήθελα να πληγώνω τον εαυτό μου.

Ένα χρόνο μετά κατάφερα να βγω λίγο από το καβούκι μου. Και πάλι όμως νιώθω πολύ μακριά απ'όλους. Οχυρώθηκα στην μοναξιά μου και τώρα δεν μπορώ να ξεφύγω. Δεν ξέρω πια πως να πλησιάσω κάποιον ή πως να αφήσω κάποιον να με πλησιάσει.

Προσπαθώ να ξεφύγω από όλα αυτά. Ειδικά τώρα που είμαι στο ξεκίνημα ενος νέου κεφαλαίου στην ζωή μου και μπορώ να αλλάξω πολλά πράγματα. Και το χειρότερο είναι πως με όλα αυτά, διώχνω και όσους έχω κοντά μου.

Μακάρι να έβρισκα τον τρόπο...