Love is in the air

Μην φοβάστε δεν πρόκειται να μιλήσω για την μέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Πρόλογο θα κάνω. Που λέτε. Αυτό που με εκνευρίζει πολύ στην Αγγλία είναι που θέλουν να εκμεταλλεύονται τα πάντα. Οι χριστουγεννιάτικες βιτρίνες στολίζονται από τα τέλη του Οκτώβρη, την 2η του Γενάρη οι καρδούλες είναι παντού. Μετά είναι τα Πασχαλινά κουνελάκια, η Μέρα της μητέρας και πάει λέγοντας.


Και εκνευρίστηκα ακόμα περισσότερο όταν τσακωθήκαμε με το σοκολατάκι για την μέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Ήθελε να πάμε κάπου να φάμε αλλά εγώ έφερα αντιρρήσεις γιατί δεν θέλω να βγώ για φαγητό να δώσω τα μαλλιά της κεφαλής μου, να νιώθω υποχρεωμένη να είμαι μες τα μέλια και να ανταλλάξουμε κιτς δωράκια. Οι τελευταίες μέρες ήταν κάτι περισσότερο από ρομαντικές γιατί απλώς έτσι μας βγήκε, ήρθαμε πιο κοντά. Και ήταν τέλεια γιατί απλώς έτσι συνέβηκε. Νιώθω πιο ερωτευμένη μαζί του από ποτέ.


Κάθομαι τώρα και γράφω και τον βλέπω που δουλεύει σκυμμένος στα βιβλία του. Μου αρέσει πολύ να τον βλέπω όταν δεν το ξέρει. Τον βλέπω και σκέφτομαι, κάνω όνειρα για εμάς. Νιώθω πως είμαστε πολύ μικροί αλλά κάνω όνειρα που πάνε πολύ μακριά. Φαντάζομαι πως θα ήταν ένα σπίτι ολόδικό μας, πως θα ήταν η καθημερινότητά μας. Ακόμα και η ρουτίνα έχει μια γλύκα όταν την μοιράζεσαι με κάποιον που λατρεύεις.


Πάντα νιώθω ένοχη απέναντί του γιατί πιστεύω πως μου δίνει πολύ περισσότερα απ'ότι εγώ. Στις πιο δύσκολες στιγμές μου με κρατούσε αγκαλιά και με χαϊδευε χωρίς να μιλά. Ήταν το καλύτερο φάρμακο για ότι είχα αυτό. Να έχω δίπλα μου κάποιον που με αγαπά χωρίς όρους και να είναι δίπλα μου οτι κι αν γίνει. Μου αρέσει που μου κάνει εκπλήξεις, που με σκέφτεται και με φροντίζει σαν να είμαι μωρό, που γελούμε συνέχεια. Και έχει το πιο γλυκό χαμόγελο που είδα στην ζωή μου.


Είναι το καλύτερο πράγμα που έχω στην ζωή μου. Όταν κατάλαβα πόσα αξίζει το πρώτο πράγμα που έκανα (χωρίς υπερβολές) ήταν να αγοράσω ένα βραχιόλι με ματάκι για να το έχω συνέχεια πάνω μου.


Θα κάνω την υποχώρηση και θα γιορτάσω το Σάββατο μαζί του. Και από τώρα και στο εξής θέλω ακόμα περισσότερους λόγους και ευκαιρίες για να γιορτάζω αυτό που ζω μαζί του.

Αχαριστία

Εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου που είμαι τόσο αχάριστη. Πρώτη φορά νιώθω τόσο καλά στην ζωή μου. Είμαι ακριβώς όπου θα ήθελα να είμαι. Αλλά θέλω ακό,η περισσότερα.

Πρώτη φορά νιώθω πως πραγματικά ανήκω κάπου. Έφτιαξα έναν δικό μου μικρόκοσμο και ζω στο δικό μου συννεφάκι ευτυχίας, όπου τον περισσότερο καιρό όλα είναι τέλεια. Ζω σε έναν τόπο που πραγματικά το νιώθω σπίτι μου, ίσως και περισσότερο από το πατρικό μου γιατί εγώ το διάλεξα, εγώ φροντίζω αυτό τον τόπο και εγώ διαλέγω τι θέλω να ζήσω εδώ. Δεν βρίσκω καμιά από τις δυσκολίες που είχα στο πατρικό μου, ούτε θέλω ποτέ να φύγω γιατί τίποτα δεν με πληγώνει εδώ όπως στο πατρικό μου (άλλη πονεμένη ιστορία αυτή, ίσως την γράψω σε άλλο ποστ να την βγάλω από μέσα μου).

Κι όμως νιώθω αχάριστη που παρ'όλο που περνώ μια ευτιχισμένη περίοδο της ζωής μου θέλω περισσότερα πράγματα. Και δεν είναι μόνο μέσα στο πλαίσιο "ο άνθρωπος πρέπει να εξελίσσεται όσο περνά ο καιρός", αλλά φτάνει μέχρι την αχαριστία. Θέλω να είμαι πιο κοντά με το σοκολατάκι μου, θέλω περισσότερη δέσμευση. Θέλω καλύτερη δουλειά, θέλω περισσότερα λεφτά.

Θέλω, θέλω, θέλω...

The magic of London

Είναι υπέροχο συναίσθημα να ξυπνάς και όλα έξω να είναι κάτασπρα.

Να μην πηγαίνεις δουλειά και να πηγαίνεις στο πάρκο για χιονοπόλεμο.

Να γίνεσαι πάλι παιδί και να συναγωνίζεσαι τα δωδεκάχρονα.

Να είσαι με φίλους σε ένα σπίτι με μεγάλα παράθυρα και να τρώτε και να πίνετε τσάι.

Να περπατάς στο χιόνι αγκαλιά με τους αγαπημένους σου ανθρώπους για να μην πέσεις.

Να ξαπλώνεις με τον αγαπημένο σου και να βλέπεις το χιόνι να χτυπά το παράθυρο.

Είναι υπέροχο από κάτι ασήμαντο να νιώθεις τόση αγάπη.