Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Hope

Είναι μέρες που σε αυτή την πόλη με πιάνει απελπισία. Θέλω να τρέξω να πιάσω το πρώτο αεροπλάνο για Κύπρο, αλλά μετά σκέφτομαι αν εκεί θα είναι χειρότερα ή καλύτερα.

Μερικές φορές όμως, όσο σκληρό κι αν είναι το Λονδίνο σου δείχνει το άλλο του πρόσωπο, σαν να χαμογελά. Σε κοροιδεύει γιατί θέλει να τεστάρει τις αντοχές σου.

Πριν λίγες μέρες στον εκθεσιακό χώρο κοντά στο σπίτι μου είχε Baby Show. Δηλαδή εταιρείες που απευθύνονταν σε μέλλουσες και νέες μαμάδες προσπαθούσαν να τις πείσουν πως χρειάζονται μέχρι και το τελευταίο προιόν που παράγουν.

Αυτό που μου άρεσε εμένα ήταν που γέμισε η γειτονιά μαμάδες με φουσκωμένες κοιλίτσες, χαμογελαστές. Ποτέ δεν πρόσεξα αυτή την "λάμψη της εγκύου", αλλά βρέθηκα εγκλωβισμένη μέσα της. Ήταν πολύ ωραίο θέαμα. Και το συμπλήρωναν στρουμπουλά γαλανομάτικα αγγελάκια στα καροτσάκια τους. Καθόμουν όλο το σαββατοκυρίακο στο παράθυρο και τις χάζευα. Και κατάλαβα πως κάθε νέα ζωή είναι μια νέα ελπίδα