Hope

Είναι μέρες που σε αυτή την πόλη με πιάνει απελπισία. Θέλω να τρέξω να πιάσω το πρώτο αεροπλάνο για Κύπρο, αλλά μετά σκέφτομαι αν εκεί θα είναι χειρότερα ή καλύτερα.

Μερικές φορές όμως, όσο σκληρό κι αν είναι το Λονδίνο σου δείχνει το άλλο του πρόσωπο, σαν να χαμογελά. Σε κοροιδεύει γιατί θέλει να τεστάρει τις αντοχές σου.

Πριν λίγες μέρες στον εκθεσιακό χώρο κοντά στο σπίτι μου είχε Baby Show. Δηλαδή εταιρείες που απευθύνονταν σε μέλλουσες και νέες μαμάδες προσπαθούσαν να τις πείσουν πως χρειάζονται μέχρι και το τελευταίο προιόν που παράγουν.

Αυτό που μου άρεσε εμένα ήταν που γέμισε η γειτονιά μαμάδες με φουσκωμένες κοιλίτσες, χαμογελαστές. Ποτέ δεν πρόσεξα αυτή την "λάμψη της εγκύου", αλλά βρέθηκα εγκλωβισμένη μέσα της. Ήταν πολύ ωραίο θέαμα. Και το συμπλήρωναν στρουμπουλά γαλανομάτικα αγγελάκια στα καροτσάκια τους. Καθόμουν όλο το σαββατοκυρίακο στο παράθυρο και τις χάζευα. Και κατάλαβα πως κάθε νέα ζωή είναι μια νέα ελπίδα

People on the tube

Κάθε μέρα χρησιμοποιώ τον υπόγειο του Λονδίνου. Κάθε μέρα η ίδια βαρετή διαδρομή. Το μόνο που σπάζει την μονοτονία μου είναι το βιβλίο που έχω κάθε φορά μαζί μου και ο κόσμος που παρατηρώ. Πάντα με κεντρίζει η περιέργεια να μάθω τις ιστορίες του καθενός που συναντώ. Κόσμος από ολο τον κόσμο που πάει στην δουλειά, επιστρέφει σπίτι, επισκέπτεται αξιοθέατα, πηγαίνει στο θέατρο και όπου φανταστείς.

Μέχρι τώρα 3 γυναίκες αποτυπώθηκαν στην μνήμη μου. Αν είχα περισσότερη φαντασία θα ήθελα να έγραφα βιβλίο γι'αυτές. Ίσως κάποτε στο μέλλον.

Την πρώτη την συνάντησα στον δρόμο μου για το σπίτι, επιστρέφοντας από την δουλειά. Ήταν αφοριωμένη στο βιβλίο της και μπόρεσα αδιάκριτα να καταβροχθήσω κάθε λεπτομέρεια πάνω της και να φτιάξω τις δικές μου υποθέσεις για την ζωή της. Αδιαμφισβήτητα υπήρξε κάποτε ωραία γυναίκα. Λίγο ψηλότερη από τον μέσο όρο, με μακριά μαύρα μαλλιά, όμορφα επιβλητικά χαρακτηριστικά και ωραίο σώμα. Όμως κατάληξα στο συμπέρασμα πως πρέπει να πέθανε κάποιος πολύ δικός της ίσως ο άντρας ή το παιδί της και την γέρασε απότομα. Φορούσε άχαρα μαύρα ρούχα, δεν έμοιαζε περισσότερο από 35 κι όμως τα μαλλιά της γκρίζαραν υπερβολικά. Και σκέφτηκα πως πρέπει να υπήρξε πολύ ευτυχισμένη γιατί οι ρυτίδες έκφρασης στο πρόσωπό της, εκείνες γύρω από το στόμα που σχηματίζονται σε κάθε μας χαμόγελο ήταν πολύ έντονες. 'Ηθελα πολύ να κατέβαινα μαζί της και να την ακολουθούσα ως το σπίτι και να δω φωτογραφίες τις πριν αυτό που της συνέβη, πως ήταν και πως ήταν η ζωή της.

Την δεύτερη γυναίκα την συνάντησα ένα Σάββατο αργά το απόγευμα καθώς επέστρεφα από μια εκδρομή μου. Κατευθυνόταν προς το κέντρο και υπέθεσα πως είχε ραντεβού γιατί ήταν ασυνόδευτη ενώ ήταν ντυμένη σχετικά καλά. Δεν είχε κάτι ιδιαίτερο πάνω της. Ήταν μια τυπική νεαρή Αγγλίδα, ξανθή, γλυκιά, συμπαθητική, λεπτοκαμωμένη. Φορούσε ρούχα που υπέθεσα ήταν τα καλά της κι ας έδειχναν αρκετά φτωχικά. Η κάθε λεπτομέρεια ήταν προσεγμένη και κάθε λίγο κοίταζε αν χάλασε το χτένισμά της. Μου θύμισε ασπρόμαυρη ελληνική ταινία. Σκέφτηκα πως θα έβρισκε το αγόρι της και θα πήγαιναν σε ένα ρομαντικό εστατόριο κοντά στο Κόβεντ Γκάρτεν, και αργότερα σε ένα τζαζ μπαρ που θα έπιναν κόκκινο κρασί όλη νύχτα και αυτός θα χανόταν στα γαλάζια της μάτια.

Η τρίτη που συνάντησα και πραγματικά συγκρατήθηκα πολύ για να μην της μιλήσω ήταν Ελληνίδα. Πήγαινα στην δουλειά μου και πρόσεξα ένα κορίτσι γύρω στα 18 να γράφει στο ημερολόγιό της. Δεν άντεξα και κρυφοκοίταξα. Ήταν ευχάριστη έκπληξη όταν είδα ελληνικούς χαρακτήρες. Έγραφε για κάποιον που έφυγε και τον πεθύμησε πολύ. Σκέφτηκα πως πρέπει να είναι πολύ μικρή και λίγο άπειρη στην ζωή, δεν μπορεί να νιώθει τόσο άσχημα για μια χαμένη αγάπη. Όσο διάβαζα πάρακάτω συγκλονίστηκα και ντράπηκα συνάμα με τον εαυτό μου για την αδιακρισία μου. Έγραφε για τον πατέρα της που πέθανε όταν ήταν ακόμη πολύ μικρή και αυτό που φοβάται περισσότερο στην ζωή της είναι πως μπορεί να τον ξεχάσει. Εκείνη την στιγμή ήθελα να την αγκαλιάσω και να της πώ πόσο λάθος έχει να σκέφτεται έτσι, πως όσο ο πατέρας της ζει μέσα της δεν θα τον ξεχάσει ποτέ. Ένιωσα απίστευτη ντροπή και αποστροφή για τον εαυτό μου που η περιέργεια μου με οδήγησε να παραβιάσω έτσι τις σκέψεις κάποιου άλλου ανθρώπου και ειδικά αυτής της κοπέλιτσας.

Μια μέρα σίγουρα θα βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη και θα ξεδιπλώσω στο χαρτί τις ιστορίες αυτών των γυναικών στο χαρτί, από περιέργεια να μάθω κι εγώ τι απέγιναν.

Όταν νιώθεις πάρα πολύ ευτιχισμένος δεν τρέμεις μην γίνει τίποτα και γκρεμιστούν όλα; Νιώθω πως όλα είναι υπερβολικά εύθραυστα, αν ξυπνήσω θα χαθούν όσα έχω. Φοβάμαι...

Πασχαλινές σκέψεις

Μετά από πολλές μέρες, το Σάββατο κάθισα να παρακολουθήσω ελληνική τηλεόραση από την Νονα. Συγνώμη αλλά πάμε καλά;

Για ένα τέταρτο είχε διαφημίσεις για λαμπάδα κάστρο της Μπάρμπι, λαμπάδα δύναμη του Μπάτμαν, λαμπάδα μικρό μου πόνυ, λαμπάδα γλυκιά Πόλυ και πάει λέγοντας. Το αποκορύφωμα είναι πως χρυσοπληρώνεις την λαμπάδα γιατί αγοράζεις ένα τεράστιο πακέτο με φιγούρα του Μπάτμαν, με κοστούμι της Μπάρμπι, με Μπάρμπι Ραπουνζέλ μέχρι και φουσκωτό κάστρο της Μπάρμπι!! Έλεος δηλαδή. Και στο πλάι είναι και ένα κερί έτσι για να μην ξεχνάμε μέρες που είναι.

Στο γραφείο μου έλεγε ένας συνάδελφος πως αύριο είναι τα γενέθλια της κόρης του. Α ωραία να σου ζήσει του λέω, και τι ζήτησε για τα γενέθλιά της;

Γίνεται επτά, μου λέει, και ξέρεις σε αυτή την ηλικία είναι τρελαμένη με την Μπάρμπι. Θέλει ξανθή περούκα να της μοιάσει. Και έχει 2 νύχτες περνώ ώρες στο ίντερνετ να ψάχνω την σωστή περούκα γιατί η μία είναι πολύ ξανθή, η άλλη έχει πολύ σγουρά μαλλιά και η άλλη πολύ ίσια.

Δεν είμαστε στα καλά μας λέω εγώ!

Tha ithela poli na matho pos alloi anthropoi efigan apo ton pato. Pos itan se ena simio sti zoi tous pou den evlepan pos na pane parapera, pou eniothan olomonaxoi, pou den evriskan skopo gia tipota kai itan adiaforoi gia ola. Pou klinontan ston eafto tous kai osous ixan konta tous tous edioxnan. Pos edioxnan tis mavres skepsis apo to mialo tous. Thelo poli na matho giati den vrisko ton tropo.

Bad day

Σκεφτόμουν αν θέλω να γράψω όσα νιώθω και σκέφτομαι. Και είπα γιατί να μην γράψω; Δεν είναι πως έχω και κανένα που με διαβάζει και στο κάτω κάτω το μπλογκ το έκανα για να μπορώ να βάζω κάτω τις σκέψεις μου, αφού αν τις έβαζα στο χαρτί πολύ πιθανόν κάποιος να τα διάβαζε.

Υπάρχουν μέρες που νιώθω από τους χειρότερους ανθρώπους στον κόσμο. Είμαι πολύ μοναχική και όχι ιδιαίτερα κοινωνική, άρα έχω ελάχιστους φίλους. Και σκέφτομαι τι πράγματα κάνω και διώχνω τους ανθρώπους από κοντά μου. Φταίει και ο χαρακτήρας μου που είναι πολύ δυναμικός.

Σήμερα τσακώθηκα με το σοκολατάκι και για πρώτη φορά στην ζωή μου δεν κάθισα να συνεχίσω τον καβγά ή να φωνάξω. Πήρα τα κλειδιά και έφυγα να μείνω λίγο μόνη να σκεφτώ. Μπήκα στο πρώτο λεωφορείο που βρήκα και ο δρόμος με έβγαλε κάπου που δεν ξαναπήγα, στο Chelsea Harbour. Μοιάζει πολύ με το Canary Wharf για όσους ξέρουν αλλά είναι πιο οικιστικό με τέλεια διαμερίσματα που έχουν άπλετη θέα στον Τάμεση.

Στις όχθες του ποταμού έχει πανέμορφους κήπους με παγκάκια και μονοπάτια για τους πεζούς. Βρήκα που θα πηγαίνω βόλτες τα βραδάκια του καλοκαιριού. Όταν ξαναπάω θα σου φέρω φωτογραφίες. Ήμουν εκεί και είδα το ηλιοβασίλεμα. Και ενώ πήγα εκεί για να σκεφτώ, έγινε κάτι καλύτερο.

Άδειασε το μυαλό μου εντελώς από τις σκέψεις. Και τώρα αν με ρωτήσεις δεν έχω τίποτα στο μυαλό μου, μόνο μια ηρεμία νιώθω να με κυριεύει. Από την άλλη νιώθω και τα αισθήματα μου στεγνά μαζί με τις σκέψεις μου. Νιώθω πως δεν με συνδέει τίποτα με κανένα, πως είμαι απόλυτα ελεύθερη. Το μυαλό μου άλλα λέει όμως.

Ελπίζω όλο αυτό να είναι μια φάση περαστική

PDA

Δεν ξέρω αν ακούγομαι σαν μια bitter γεροντοκόρη, αλλα δεν μπορώ να βλέπω ζευγαράκια να φιλιούνται δημόσια. Και δεν εννοώ ένα αθώο φιλάκι όπως όλοι κάνουμε, αλλά να είναι 5 λεπτά μπροστά σου και να αναρωτιέσαι αν έκανες εσύ λάθος και μπήκες στο δωμάτιο τους.

Αυτό που μου τη δίνει πραγματικά όμως είναι να φιλιούνται με τις ώρες το πρωί στο tube. Δεν μπορώ τα σιρόπια από το χάραμα που ακόμα παλεύω να ξυπνήσω!!

Κρίση;

Σήμερα λάβαμε ένα εσωτερικό mail στην δουλειά. Πως λόγω του οικονομικού κλίματος γίνουν περικοπές. Σε όλο το Λονδίνο μπορείς να μυρίσεις τον φόβο του κόσμου. Θα έχω αύριο δουλειά ή οχι;

Στην αρχή πανικοβλήθηκα γιατί ως η πιο νέα εκεί μέσα λογικά είμαι το πιο πιθανό "θύμα". Είπαν πως όσοι επηρεάζονται θα ειδοποιηθούν εντός της μέρας για να συζητήσουν και να βρουν πιθανές λύσεις.

Προσπάθησα να σκεφτώ λογικά. Απέκλεισα φυσικά την εύκολη λύση, αυτή που φώναζα εδώ και 2 χρόνια στους δικούς μου: να επιστρέψω στην Κύπρο όπου θα με κανονίσουν και θα βρω σίγουρη δουλειά. Δεν θέλω να με κανονίσει κανείς οτι κάνω θέλω να το κάνω με την αξία μου. Δεύτερον, δεν θέλω να επιστρέψω Κύπρο από τώρα. Και τρίτον δεν θέλω να ζήσω μακριά από το σοκολατάκι μου.

Σίγουρα αν μου συμβεί αυτό δεν θα είναι και το τέλος του κόσμου. Δεν έχω ούτε παιδιά να ταίσω ούτε δάνειο να ξεχρεώσω (ακόμα). Ίσως να είναι ευκαιρία να βάλω μια τάξη στην ζωή μου, γιατί έχει τόσο καιρό που μουρμουρώ πως δεν μου πολυαρέσει η δουλειά μου.

Ίσως μπορέσω να πραγματοποιήσω το όνειρο μου. Από μικρή, είχα δύο υποψήφια επαγγέλματα στο μυαλό αλλά δυστυχώς για τους γονείς μου κάνενα δεν φέρνει ψωμί στο τραπέζι.

Το πρώτο, είναι να ανοίξω ένα βιβλιοπωλείο. Λατρεύω τα βιβλία. Θα ήθελα να είναι ζεστό, να έρχονται μικρά παιδάκια να τους διαβάζω παραμύθια και να βλέπουν πως ο κόσμος και η ζωή δεν έχει όρια μέσα από τα βιβλία. Να μπορώ να βρίσκω όποιο βιβλίο θέλουν οι πελάτες μου που θα με ξέρουν προσωπικά και εγώ θα τους γνωρίζω έναν προς έναν. Να έχω μια γωνιά με άνετες πολυθρόνες, ζεστό καφέ και μυρωδάτα μπισκότα, σπιτικά. Να μπορώ να μεταδώσω με οποιονδήποτε τρόπο αυτή μου την αγάπη στους άλλους.

Το δεύτερο μου όνειρο ίσως είναι πιο εφικτό, αλλά εξίσου άπιαστο με τα δεδομένα στην ζωή μου. Να διδάσκω. Να μαθαίνω στα παιδιά για γραμματικές και άλγεβρες αλλά να τους δείχνω και τα πιο σημαντικά. Αυτά που μου έμαθε ο καλύτερος δάσκαλος του κόσμου. Να τους μυήσω στον μαγικό κόσμο του Μικρού Πρίγκιπα, όπως έκανε εκείνος. Να αφιερώνω τα απογεύματά μου να τα πηγαίνω θέατρο και σε εκθέσεις. Να τους μάθω πως η ευτυχία βρίσκεται στις μικρές, καθημερινές στιγμές της ζωής, όπως πριν χρόνια μας έδειξε αυτός. Τις προάλλες ήμουν στο Βρετανικό Μουσείο και πήρα 2-3 φυλλαδία που έγραφαν για τα μάρμαρα του Παρθενώνα. Και σκεφτόμουν μέσα μου: πόσο ωραία θα ήταν να έκλεβα μια 30ριά από αυτά να τα έπαιρνα στους μαθητές μου, να τους μιλούσα για τα Ελγίνεια και για το πάθος μιας σπουδαίας γυναίκας που είχε όνειρο μέχρι το τέλος της την επιστροφή τους.

Παρασύρθηκα. Μακάρι να είχα την δύναμη και το θάρρος να τα τολμούσα. Αλλά φοβάμαι πως είμαι πολύ δειλή.

Νεύρα

Με εκνευρίζουν:

- οι τύποι που βρωμούν στο tube (ή οπουδήποτε αλλού) και μας κάνουν εμάς να υποφέρουμε

- οι αγενείς σερβιτόροι

- όταν μπένει ηλικιωμένος ή μια έγκυος γυναίκα στο λεωφορείο και δεν σηκώνεται κανείς

- που τα σαββατοκυρίακα είναι τόσο μικρά

- που καταντήσαμε να ζούμε για να δουλεύουμε και οχι να δουλεύουμε για να ζούμε

- αυτοί που θεωρούν ευτυχία το χρήμα

- αυτοί που επιλέγουν ποιους ανθρώπους θα έχουν δίπλα τους βάση του πορτοφολιού τους και της κοινωνικής τους θέσης

- όσοι πιστεύουν είναι υπεράνω ή καλύτεροι από τους υπόλοιπους. Στο τέλος όλοι στα 2 μέτρα θα βρεθούμε.


Ελπίζω το επόμενο ποστ μου να είναι πιο αισιόδοξο

-

Love is in the air

Μην φοβάστε δεν πρόκειται να μιλήσω για την μέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Πρόλογο θα κάνω. Που λέτε. Αυτό που με εκνευρίζει πολύ στην Αγγλία είναι που θέλουν να εκμεταλλεύονται τα πάντα. Οι χριστουγεννιάτικες βιτρίνες στολίζονται από τα τέλη του Οκτώβρη, την 2η του Γενάρη οι καρδούλες είναι παντού. Μετά είναι τα Πασχαλινά κουνελάκια, η Μέρα της μητέρας και πάει λέγοντας.


Και εκνευρίστηκα ακόμα περισσότερο όταν τσακωθήκαμε με το σοκολατάκι για την μέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Ήθελε να πάμε κάπου να φάμε αλλά εγώ έφερα αντιρρήσεις γιατί δεν θέλω να βγώ για φαγητό να δώσω τα μαλλιά της κεφαλής μου, να νιώθω υποχρεωμένη να είμαι μες τα μέλια και να ανταλλάξουμε κιτς δωράκια. Οι τελευταίες μέρες ήταν κάτι περισσότερο από ρομαντικές γιατί απλώς έτσι μας βγήκε, ήρθαμε πιο κοντά. Και ήταν τέλεια γιατί απλώς έτσι συνέβηκε. Νιώθω πιο ερωτευμένη μαζί του από ποτέ.


Κάθομαι τώρα και γράφω και τον βλέπω που δουλεύει σκυμμένος στα βιβλία του. Μου αρέσει πολύ να τον βλέπω όταν δεν το ξέρει. Τον βλέπω και σκέφτομαι, κάνω όνειρα για εμάς. Νιώθω πως είμαστε πολύ μικροί αλλά κάνω όνειρα που πάνε πολύ μακριά. Φαντάζομαι πως θα ήταν ένα σπίτι ολόδικό μας, πως θα ήταν η καθημερινότητά μας. Ακόμα και η ρουτίνα έχει μια γλύκα όταν την μοιράζεσαι με κάποιον που λατρεύεις.


Πάντα νιώθω ένοχη απέναντί του γιατί πιστεύω πως μου δίνει πολύ περισσότερα απ'ότι εγώ. Στις πιο δύσκολες στιγμές μου με κρατούσε αγκαλιά και με χαϊδευε χωρίς να μιλά. Ήταν το καλύτερο φάρμακο για ότι είχα αυτό. Να έχω δίπλα μου κάποιον που με αγαπά χωρίς όρους και να είναι δίπλα μου οτι κι αν γίνει. Μου αρέσει που μου κάνει εκπλήξεις, που με σκέφτεται και με φροντίζει σαν να είμαι μωρό, που γελούμε συνέχεια. Και έχει το πιο γλυκό χαμόγελο που είδα στην ζωή μου.


Είναι το καλύτερο πράγμα που έχω στην ζωή μου. Όταν κατάλαβα πόσα αξίζει το πρώτο πράγμα που έκανα (χωρίς υπερβολές) ήταν να αγοράσω ένα βραχιόλι με ματάκι για να το έχω συνέχεια πάνω μου.


Θα κάνω την υποχώρηση και θα γιορτάσω το Σάββατο μαζί του. Και από τώρα και στο εξής θέλω ακόμα περισσότερους λόγους και ευκαιρίες για να γιορτάζω αυτό που ζω μαζί του.

Αχαριστία

Εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου που είμαι τόσο αχάριστη. Πρώτη φορά νιώθω τόσο καλά στην ζωή μου. Είμαι ακριβώς όπου θα ήθελα να είμαι. Αλλά θέλω ακό,η περισσότερα.

Πρώτη φορά νιώθω πως πραγματικά ανήκω κάπου. Έφτιαξα έναν δικό μου μικρόκοσμο και ζω στο δικό μου συννεφάκι ευτυχίας, όπου τον περισσότερο καιρό όλα είναι τέλεια. Ζω σε έναν τόπο που πραγματικά το νιώθω σπίτι μου, ίσως και περισσότερο από το πατρικό μου γιατί εγώ το διάλεξα, εγώ φροντίζω αυτό τον τόπο και εγώ διαλέγω τι θέλω να ζήσω εδώ. Δεν βρίσκω καμιά από τις δυσκολίες που είχα στο πατρικό μου, ούτε θέλω ποτέ να φύγω γιατί τίποτα δεν με πληγώνει εδώ όπως στο πατρικό μου (άλλη πονεμένη ιστορία αυτή, ίσως την γράψω σε άλλο ποστ να την βγάλω από μέσα μου).

Κι όμως νιώθω αχάριστη που παρ'όλο που περνώ μια ευτιχισμένη περίοδο της ζωής μου θέλω περισσότερα πράγματα. Και δεν είναι μόνο μέσα στο πλαίσιο "ο άνθρωπος πρέπει να εξελίσσεται όσο περνά ο καιρός", αλλά φτάνει μέχρι την αχαριστία. Θέλω να είμαι πιο κοντά με το σοκολατάκι μου, θέλω περισσότερη δέσμευση. Θέλω καλύτερη δουλειά, θέλω περισσότερα λεφτά.

Θέλω, θέλω, θέλω...

The magic of London

Είναι υπέροχο συναίσθημα να ξυπνάς και όλα έξω να είναι κάτασπρα.

Να μην πηγαίνεις δουλειά και να πηγαίνεις στο πάρκο για χιονοπόλεμο.

Να γίνεσαι πάλι παιδί και να συναγωνίζεσαι τα δωδεκάχρονα.

Να είσαι με φίλους σε ένα σπίτι με μεγάλα παράθυρα και να τρώτε και να πίνετε τσάι.

Να περπατάς στο χιόνι αγκαλιά με τους αγαπημένους σου ανθρώπους για να μην πέσεις.

Να ξαπλώνεις με τον αγαπημένο σου και να βλέπεις το χιόνι να χτυπά το παράθυρο.

Είναι υπέροχο από κάτι ασήμαντο να νιώθεις τόση αγάπη.

Lunch break thoughts

Ime sti doulia k kano to lunch break mou, giafto k oi agglikoi xaraktires. Epses ixa ena prama sto nou mou k imoun periergi na do ti skeftonte oi ipolipoi.

Den imoun pote idietera filozoi i perivallontistria. Den miso ta zoa, pote den tha ginomoun san aftous pou ta klotsoun k ta dilitiriazoun, aplos den tha trexoun k ta salia mou otan do ena skilo. Apo apopsi perivallontos, kano anakiklosi sto spiti alla mexri eki. Os ena simio mporis na me pis anesthiti i adiafori.

Exoume enan edo sti doulia pou den mila kala se kanena, oute kalimera lei an tou pis, theli na epivalli panta to diko tou k ine afto pou leme kkeletzis! Alla exi mania me tin anakiklosi. Mas evale 5 diaforetikous kalathous me odigies k apagorefse na pinoume mesa se plastic cups. Irthame se kontra giati emena den mouo arese pou ida pos ta plenoun edo ta potiria k ta piatia (thkiakloun ta) alla siopisa meta apo ligo. Opote perna apo dipla mou me vlepi me to miso tou. Evale k kati poli anedestates anakinosis mesa sto grafio gia tous egoistes k anesthitous pou epimenoun na min anakiklonoun.

Kai skeftomai pos ginete enas anthropos na agapa to perivallon, na niazete giafto k na to frontizi eno misa tous anthropous. Isos ine poli skliro to rima pou xrisimopiisa. Kapios pou den exi toulaxiston mia stixiodi evgenia apenanti stous ipolipous.

Iparxoun (idika stin kipro) k kati tipoi k gerontokores sinithos, ano ton peninta pou exoun 2-3 skilous i gatous, alla otan doun allo anthropo ginonte tavroi. Pos ginete na min agapas ton kosmo giro sou k na to pezis toso evesthitopiimenos? Kai aftos sto grafio pou ine toso apesios, giati theli na kani kati gia to perivallon? Ti ton niazi? Ego niazome gia to perivallon k me pianoun oi enoxes kamia fora gia to ti tha afiso sta pedia mou k sta dika tous pedia. Aftos pou me olous ine ipoulos k agenis niazete gia to pos tha vroun ton kosmo oi anthropoi tou mellontos? Amfivallo...

Happy New Year

Το ξέρω πως οι ευχές μου είναι λίγο καθυστερημένες αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Το διάλειμμα στην Κύπρο ήταν οτι καλύτερο. Ξεκουράστηκα, είδα όσους πεθύμησα και σιγουρεύτηκα για την επιλογή μου να μείνω Λονδίνο.

Ήρθα πίσω και ήμουν στο λεωφορείο και ένιωσα ένα απίστευτο αίσθημα ελευθερίας. Είμαι νέα, έχω όλη την καριέρα μου μπροστά μου και μπορώ να κάνω οτι αποφασίσω. Και δεν έχω κανένα να με δεσμεύει με κανένα τρόπο, έστω και αν τον τελευταίο χρόνο είμαι σε σχέση. Νιώθω πως μπορώ να κάνω οτι βάλω στο μυαλό μου, φτάνει να το αποφασίσω.

Ελπίζω μόνο να έχω την δύναμη να ακολουθήσω τα όνειρά μου και τα θέλω μου, και να μην απογοητεύομαι όταν ο κόσμος μέσα μέσα δείχνει την άσχημη πλευρά του.

Ποτέ δεν πίστευα στα new year's resolutions, αλλά φέτος έκανα την δική μου λίστα στο μυαλό μου. Είναι μικρή και απλή, αλλά δύσκολη στην πράξη για κάποιον τόσο εγωιστή όσο εγώ. Θέλω με κάθε μέρα που περνά να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Να γίνομαι καλύτερη στην δουλειά μου, καλύτερη στις πράξεις μου και στα συναισθήματά μου, να γίνομαι καλύτερη κόρη, φίλη και ερωμένη. Πιο πολύ απ'όλα θέλω να απολαμβάνω την κάθε στιγμή και κάθε βράδυ που πάω για ύπνο να σκέφτομαι πως έζησα την μέρα που πέρασε όσο καλύτερα μπορούσα.

Είμαι γεμάτη θετικά συναισθήματα. Φτέει η πόλη όπου μένω, οι άνθρωποι που είναι στην ζωή μου και το ότι μετακόμισα σε ένα σπίτι που νιώθω πραγματικά πως είναι σπίτι μου και είναι γεμάτο αγάπη.

Καλή χρονιά σε όλους. Ελπίζω να σας φέρει όσα επιθυμείτε και να κάνετε περισσότερα και μεγαλύτερα όνειρα.

Sky is the limit