Το απωθημένο

Σήμερα αποφάσισα να μιλήσω για έρωτες. Για τουσ δικούς μου έρωτες. Το θέμα αυτό χωρίζεται σε 3 μέρη: τον πρώην, τον νυν και το απωθημένο μου. Θα ξεκινήσω με το απωθημένο γιατί θα τελείωσω γρήγορα και πεινώ...

Μόλις είδα το απωθημένο σκέφτηκα "κάποιος να σηκώσει τον χώρκατο που μπροστά μου που θέλει να χορέψουμε κιόλας!" Φορούσε κόκκινη τελαντωτή φανέλα και κρέμονταν και κάτι χαϊμαλιά από τον λαιμό του. Έλεος.

Μετά από την πρώτη νύψτα που τον είδα σε ένα κλαμπ, που πήγαμε με κοινή παρέα πεταγόταν μπροστά μου συνέχεια. Σουλουπώθηκε και άρχισα και εγώ να γλυκαίνω. Ξεκίνησε να με παίρνει τηλέφωνο (πάντα θα το έχω απορία από που το βρήκε). Όλα πήγαιναν καλά μέχρι που αποφάσισε η πρώην του πως τον θέλει πίσω και με άφησε στα κρύα του λουτρού. Τι κρύα, παγωμένα ήτανε.

Το απωθημένο (ας τον πούμε Γ.) ήτανε συνέχεια μες την ζωή μου και τον έβλεπα παντού. Το ήξερε πως εγώ έλιωνα αλλά αυτός προχώρησε πάρακατω. Πέρασαν 6-7 χρόνια και ακόμα τον βλέπω. Μερικές φορές του συμπεριφέρομαι σαν να είναι ένας της παρέας και άλλες του κάνω καψόνι. Όταν του κάνω καψόνι λατρεύω το ύφος του. Ή σκέφτεται τι έχασε ή σκέφτεται πως ακόμη τον θέλω και τρελαίνομαι.

Μέσα στα 7 χρόνια που μεσολάβησαν συνέβηκαν διάφορα αλλά ποτέ δεν ήρθαμε πολύ κοντά. Ποτέ δεν τον φίλησα. Αν και είμαι ευτιχισμένη με το σοκολατάκι μου, ευχαρίστως θα αφιέρωνα στον Γ. μια νύχτα μου, μόνο και μόνο να δω πως είναι, για να μου περάσει ο καημός και η μεγάλη ζάλη. (Νομίζω πως τον έχει μικρό, αλλά αυτό είναι από άλλη ιστορία).

Το χειρότερο που έκανα γι'αυτόν (ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που το έκανα για κάποιον άντρα) ήταν που ήπια όλο τον Βόσπορο. Εκείνη την μέρα είδα τυχαία ένα μήνυμα που έστειλε σε μια φίλη μου (εκείνη δεν ήξερε τίποτα για μένα και τον Γ.) που της έλεγε πως την σκέφτεται συνέχεια, δεν μπορεί να την βγάλει απ'το μυαλό του. Εκεί μου κόπηκαν τα πόδια, ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί και όλα τα συναφή. Την ίδια νύχτα μαζευτήκαμε όλοι σε ένα σπιτί συμφοιτητή μας (ναι σπουδάσαμε μαζί, με βασάνισε και εκείνα τα 4 χρόνια) ΄και ήπια όσο αλκοόλ δεν θα πιώ σε όλη μου την ζωή. Ντράπηκα, γιατί δεν άξιζε κανείς και ειδικά αυτός, να με κάνει να νιώθω έτσι. Θα ήταν πολύ τυχερός αν ποτέ με άφηνε να του δείξω όσα ένιωσα γι'αυτόν αλλά αυτός επέλεξε έναν διαφορετικό δρόμο (και καλά να πάθει όσα έπαθε, είμαι κακιά το ξέρω).

Τελευταία φορά που τον είδα ήταν το καλοκαίρι, μετά από την ολοκληρωτική και αρκετά πετυχημένη μεταμόρφωση στο λουκ μου. Με είδε και κρέμασε το σαγόνι του (YES!!!!!) και εγώ απλά πέταξα απλώς ένα γειά εντελώς αδιάφορο (είμαι θεά or what?).

Τον σκεφτόμουν ψες με το κολλητάκι μου καθώς πίναμε Martinis στο Chelsea και τον λυπήθηκα για όσα έχασε. (όχι πως έχασε την θεά του αιώνα, αλλά τα όσα μπορούσα να του δώσω). Εγώ τώρα τουλάχιστον ζω το happy beginning μου (και οχι end, γιατί η ζωή για μένα τώρα ξεκινά, ένα πράμα όπως το Βig Brother).




Y.Γ. δοκιμάστε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ passionfruit martini. Άπαιχτο!!

Ντα

Χτες στο γραφείο είχα μια πολύ παράξενη συζήτηση με έναν κύριο 60 ετών. Και λέω παράξενη γιατί έχω το τυπικό κυπριακό καλούπι, κοντή, ούτε γεμάτη ούτε στέκα, plain face και καταλάβατε για να μην τα πολυλογώ.

Mr John: "Excuse me, can I ask where are you from? Because I am intrigued by your accent".
Μαιράκι:"I am from Cyprus :)".
Mr John:"Oh because I was thinking Belarus, Moldavia or somewhere there".

BANG!!

Όταν το είπα στο σοκολατάκι καμάρωνε. Αλλά έγω έχω απορία πως με 1.20 με τα χέρια ανάταση μοιάζω με "καλλιτέχνιδα".

Και το χειρότερό μου είναι όταν λέω είμαι από την Κύπρο. From which side? είναι η αμέσως επόμενη ερώτηση. Γιατί εγώ πρέπει να είμαι politically correct με όλους όσους γνωρίζω (μάυρους, κίτρινους, ΣριΛανκέζους) και τούτοι δεν σκέφτουντε πριν μιλήσουν;;

Μικρές αγγελίες

Ζητείται Κύπριος/α κάτω των 28, που διαμένει Λονδίνο. Είμαι νεαρή, ευπαρουσίαστη και σαρκαστική. Ψάχνω κάποιον να μπορώ να συνεννοούμαι (γι'αυτό η προτίμηση σε παπούτσι από τον τόπο μου), να πηγαίνουμε για κανένα καφέ, να δοκιμάζει τα πειράματά μου στην κουζίνα και να έχει όρεξη για νέες παρέες και οτι προκύψει. Φοιτητές ευπρόσδεκτοι.

Υ.Γ. Βαρέθηκα. Ψάχνω κάποιον για παρέα.

Ζητείτα ελπίς

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν μόνη. Μεγάλωσα σε ένα μεγάλο σπίτι με τους μεγάλους να μου κάνουν τα χατήρια, να με παινεύουν και να με προστατεύουν σαν να είμαι κάτι ευθραυστο. 'Ετσι τα υπ'ολοιπα παιδιά της οικογένειας και της γειτονιάς με έβλεπαν σαν κάτι πολύτιμο που μπορούσαν να βλέπουν αλλά όχι να πειράζουν. Έτσι μεγάλωσα μόνη αλλά ευτιχισμένη στο βασίλειό μου.

Όταν πήγα σχολείο έκανα φίλους και η πρώτη μου κολλητή ήταν η Μ. Μέχρι τώρα είμαστε πολύ καλές φίλες αλλά όχι κολλητές. Παίζαμε, κάναμε όνειρα, σμίγαμε την φαντασία μας και φτάχναμε ένα κόσμο ολόδικό μας.

Μετά ήρθε η εφηβεία. Παρόλο που ήμαστε στο ίδιο σχολείο δεν πολυταιρίαζαμε. Έκανα κι άλλους φίλους, και ήρθα πολύ κοντά με κάποια άτομα, που μέχρι σήμερα νιώθω πως αν τους χρειαστώ θα είναι κοντά μου. Τελείωσα το σχολείο και η κολλητή μου ήταν η Λ. Είχαμε την ίδια παρέα, τις ίδιες απόψεις, αλλά τα τελευταία χρόνια κάτι δεν κολλάει. Σαν να ράγισε το γυαλί γιατί δεν το προσέχαμε. Δεν έσπασε αλλά τίποτα δεν είναι ίδιο.

Μετά ήταν ο Κ. Πρώτη φορά ένιωσα πως είναι να έχεις ένα πραγματικό φίλο του αντίθετου φύλου. Τον βλέπω συνέχεια και έχουμε ένα μοναδικό δέσιμο. Είναι και το σοκολατάκι φυσικά, που το θεωρώ τον καλύτερο μου φίλο εκτός από όλα τ'άλλα.

Σ'όλη μου την ζωή κόσμος πήγαινε κι ερχόταν. Λίγοι έμειναν οι ίδιοι. Η μοναξιά φώλιαζε πιο βαθιά μες την ψυχή μου. Άρχισα να την αναζητώ. Είναι Σάββατο βράδυ. Το σοκολατάκι και ο Κ. βγήκαν μαζί με άλλους φίλους μας. Μαζί τους είναι και η Λ. Αλλά εγώ προτίμησα να μείνω σπίτι. Και το χειρότερο έιναι πως δεν νιώθω τίποτα.

Απολαμβάνω την μοναξιά μου αλλά άρχισα να μην την αντέχω. Θέλω να έρθω πιο κοντά με άλλους αλλά το βρίσκω πολύ δύσκολο. Θέλω κι άλλους στην ζωή μου. Θέλω να ξεβολευτώ από αυτό το κουκούλι που έφτιαξα γύρω μου. Δεν θέλω να χρησιμοποιώ ως δικαιολογία τις δυσκολίες που περνώ για να κλείνομαι περισσότερο στον εαυτό μου.

Θέλω να ξαναδώ τον κόσμο με τα μάτια του παιδιού που ήμουν κάποτε. Θέλω να μπορώ να ξαναφτιάχνω όνειρα. Κάποτε ξυπνούσα και η πρώτη μου σκέψη ήταν πως να κατακτήσω τον κόσμο, πως να φτιάξω αυτά που έχω στο μυαλό μου.

Θέλω κάτι να με ταρακουνήσει, να με ξυπνήσει από το λήθαργο του τελευταίου ενός χρόνου.

"I want to be a hunter again, to see the world alone again. To take a chance on life again. So let me go..."

Everything happens for a reason

Σήμερα άργησα να φύγω από την δουλειά. Έπιασα το λάθος τρένο. Μετά φορτώθηκα τα ψώνια για το σπίτι. Έχασα την στάση του λεωφορείου και περπατούσα αρκετά.

Όμως δεν τσαντίστηκα, δεν έβρισα, δεν θύμωσα και δεν χάλασε η διάθεσή μου. Έφυγα από την δουλειά λίγο αργότερα γιατί κάτι μου μάθαιναν. Κάποιος είχε την υπομονή να κάτσει κάτω και να μου εξηγήσει κάποια πράγματα. Και σήμερα είδα πως ο προϊστάμενός μου με συμπαθεί γιατί τον πειράζω και με την σειρά του με πειράζει κι αυτός. Και όταν κάνω μερικά λάθη μου χαρίζεται, ενώ σε άλλους δεν δείχνει τόση επιείκια. Είναι ένας Μαλαισιανός, γεροντοπαλλίκαρο που έχει πολύ πλάκα και μου μιλά για τις φιλοσοφίες του.

Πήρα λάθος τρένο, αλλά τελικά βόλεψε γιατί κατέβηκα σε ένα μεγάλο Sainsburys. Τα ψώνια του σούπερμάρκετ είναι η ζωή μου! Ήρθα σπίτι έκανα κολοκυθάκια με αυγά, ετοίμασα και μπιφτέκια για τον θάλαμο και πήρα και γλυκό. Αυτό κι αν μου έφτιαξε την διάθεση!!

Αλλά το καλύτερο ήταν που έχασα την στάση μου. Γιατί με το που κατέβηκα δεν μπορούσα να μην προσέξω το φεγγάρι. Άρχισε να γεμίζει πάλι και απόψε είναι πιο φωτεινό από ποτέ. Κι ας είμαι σε μια πόλη που τα σύννεφα δεν σε αφήνουν να δεις φεγγάρι ή αστέρια. Ήταν κάτι πανέμορφο.

Όταν κάθισα να ξεκουραστώ εκπλάγηκα με τον εαυτό μου που τα είδα όλα από την άλλη όψη. Την "μισογεμάτη". Κατάλαβα, μέσα από μια μέρα όλο ρουτίνα χωρίς κάτι το ξεχωριστό, πως είμαι τυχερή που τα έχω όλα αυτά. Και δεν αξίζει να χαλιέμαι για τίποτα τόσο ανούσιο. Σε κάθε τι που γίνεται θα προσπαθώ να δω την θετική του πλευρά. Ανέκαθεν πίστευα πως ότι συμβαίνει στην ζωή μας, συνδέεται με κάτι που έρχεται.

"Η ζωή είναι μεγάλη, μην την κάνεις καρναβάλι. Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή".

Friends are the family we can choose

Πάντα πίστευα πως δεν υπάρχει καλύτερο γνωμικό. Οι φίλοι μου είναι η άλλη μου οικογένεια. Σε αυτούς που θα μιλήσω και θα στραφώ στις δυσκολίες, με αυτούς που θα μοιραστώ αγωνίες και χαρές, με αυτούς που σκοπεύω να μοιραστώ την ζωή μου. Γι'αυτό είναι λίγοι και καλοί. Πάντα ήμουν της άποψης πως κανείς δεν μπορεί να έχει πολλούς φίλους, γιατί η φιλία θέλει χρόνο και αφοσίωση, αλλά και γιατί ιδανικοί φίλοι για τον καθένα μας 2-3 υπάρχουν.

Εγώ τον Κ. μου τον θεωρώ κάτι περισσότερο από αδερφό μου. Παρόλο που γνωριζόμασταν πολύ καιρό, δεθήκαμε στο Λονδίνο, γι'αυτό και για έναν άλλο λόγο η πόλη αυτή έχει τόση σημασία για μένα. Πάντα είναι εδώ να με βοηθά, να με κάνει να γελώ η απλώς να κοιτάζει το ταβάνι μαζί μου. Έχουμε μια πολύ ιδιαίτερη σχέση, από εκείνες που δεν χρειάζεται να μιλούμε με λέξεις για να επικοινωνούμε. Και τώρα μου λείπει αφόρητα. Πρώτη φορά ψυχρανθήκαμε. Και είμαι πολύ εγωίστρια και περήφανη για να κάνω το πρώτο βήμα. Αλλά δε αντέχεται όλο αυτό.

Για μένα η λέξη φιλία είναι η πολυτιμότερη λέξη που υπάρχει, πιο πάνω κι από τον έρωτα.

TGI Friday!

Ανυπομονούσα από την προηγούμενη εβδομάδα για αυτή την Παρασκευή, γιατί το προηγούμενο Σάββατο πήγα δουλειά. Αυτή την εβδομάδα τουλάχιστον θα απολαύσω διήμερο.

Το σημερινό πρόγραμμα προετοιμάστηκε μετά από πολύ πλάννινγκ και σκέψη. Θα κάνω ένα μπανάκι και θα φορέσω τις καινούριες μου πυτζαμούλες (God bless Primark). Προηγουμένος θα πάω σε ένα από τα μεγάλα τα Tesco για προμήθειες: σοκολάτες, ποπ-κορν, curly fries, potato skins, breaded prawns, breaded mozarella sticks κτλ κτλ. Και ο σκοπός της βραδιάς είναι να παλαβώσω μπροστά από την τηλεόραση και το λαπτοπ. Ο καιρός είναι ο κλασσικός Λονδρέζικος, γκρίζος και μουντός, ιδανικός δηλαδή για χουχούλιασμα. Και από αύριο διάβασμα.

Ήμουν λίγο στα κάτω μου τις τελευταίες μέρες και για να ανεβεί λίγο η διάθεση μου προσπάθησα να σκεφτώ άτομα στα όποια έκανα κάποιο impact στην ζωή τους. Και το μυαλό μου κόλλησε σε έναν συμμαθητή μου από το δημοτικό που ήταν σφόδρα ερωτευμένος μαζί μου. Και σκέφτηκα πως πρέπει να ήμουν καλή μιτσιά, γιατι δεν εθωρκούμουν, άρα θα είχα άλλα προσόντα.

Ήμουν αγοροκόριτσο. Συνέχεια με χτυπημένα μούτρα, χέρια, πόδια. Φορούσα κάτι γυαλούμπες που θύμιζαν τζαμαρίες. (Τα μισησμένα σιδεράκια ήρθαν στο γυμνάσιο). Έπεζα συνέχεια την έξυπνη και τσακώνουμουν με όποιον έβρισκα μπροστά μου (αυτά ακόμα να αλλάξουν). Θα με έλεγες με το ζόρι γλυκούλα ή συμπαθητική. Ο Χ. όμως ήταν ο γόης της χρονιάς μας. Και δεν έχανε ευκαιρία να μου δείξει την αγάπη του.

Έχω stock από ραβασάκια, κάρτες Αγίου Βαλεντίνου και Χριστουγεννιάτικες. Θυμάμαι κάτι Χριστούγεννα μου έκανε δώρο μια τεράστια κασετίνα Μπελίνα (κασετίνες με μακιγιάζ για μικρές κοκέτες, πολύ άκυρο δώρο για μένα τότε). Δεν με έριξε. Οι μέλλουσες συμπεθέρες συζητούσαν στο τηλέφωνο κάθε απόγευμα για το ειδύλλιο και οι συμπέθεροι κάθε Κυριακή έψηναν συνεταιρικά την σούβλα. Οι δικοί μου πήραν πολύ ζεστά το θέμα γιατί ο Χ. έχει τεράστια περιουσία. Εγώ η ηλίθια όμως κρατούσα το κάστρο απόρθητο. Όταν παίζαμε στα πάρτυ μπουκάλα με φιλούσε (στο χέρι εννοιείται) με πάθος. Αποφοιτήσαμε και έχασε τις ελπίδες του.

Είχα επιτυχίες στην μετέπειτα ερωτική μου ζωή αλλά αυτον θέλω να τον ρωτήσω προς τι τόση επιμονή τόσα χρόνια. Εμμονές θα μου πείτε. Λες να μην το έζησα κι αυτό; Νομίζω πως παρόλο που τον ξεπέρασα πάντα θα έχω ένα αποθημένο για τον Τ. Πάντα ήθελα να μου χάριζε μια νύχτα and that would be it. Τον θυμήθηκα τις προάλλες όταν τον είδα ΠΑΛΙ όνειρο.

Πίσω στο θέμα μας. Και ναι μιλούσα για άτομα που έπαιξα κάποιον σημαντικό ρόλο στην ζωή τους. Μέτρησα αρκετά και μπορώ να πω πως κάποτε σήμαινα πάρα πολλά για αυτούς, δεν μπορώ να ξέρω αν ισχύει ακόμα αυτό. Ανέβηκε πολύ το ηθικό μου. Μπορεί να μην είμαι "μοιραία" γυναίκα, αλλά έχω πολύ ισχυρή προσωπικότητα και once you know me you can't forget me. Και οι αναμνήσεις δεν είναι απαραίτητο να είναι καλές.

Και σκεφτόμουν γιατί τείνω να είμαι αυτοκαταστροφική σε όλες μου τις σχέσεις, και δεν ενοώ μόνο ερωτικές. Θέλω πολύ να βρω απάντηση για να κάτσω λίγο την μάππα χαμέ και να ηρεμήσω. Νιώθω πως μεγαλώνω και διώχνω χωρίς λόγο όσους έχω κοντά μου. Και φοβάμαι πολύ την μοναξιά, γιατί την ένιωσα πολύ έντονα σε όλες τις φάσεις της ζωής μου. Το μόνο καλό είναι πως την συνήθισα και δεν θα μου κακοφανεί και τόσο αν χρειαστεί να ζήσω μαζί της (μη κακο).

Είναι πολύ μελαγχολικά τα τελευταία ποστς. Υπόσχομαι να επανορθώσω.

Υ.Γ. Σήμερα την μέρα μου την έφτιαξε ο τύπος που δίνει δωρεάν εφημερίδες. Ήμουν στο λεωφορείο και ήταν τόσο αποφασισμένος να μου την δώσει, που την έριξε μέσα από το μικρό πραθυράκι του λεωφορείου που δεν ανοίγει, απλώς γέρνει προς τα μέσα. Αυτό θα πει determination!!!!