Seasons Greetings

Το Μαιράκι σας αφήνει για 2 εβδομάδες. Επιστρέφω στο νησί μου, στους δικούς μου και στο σπίτι μου!

Καλά Χριστούγεννα σε όλους σας και μακάρι να νιώσετε αγάπη και την ευτυχία που νιώθουν τα παιδιά αυτές τις μέρες. Μην ξεχνάτε ποτέ το παιδί μέσα σας

Mind the gap

Τελικά δεν είναι μόνοι οι Κυπραίοι αμπάλατοι. Έχει και Εγγλέζους τόσο αναίσθητος.

Πρωί 8:40. Στον σταθμό του Kings Cross που γίνεται Ο χαμός στην γραμμή που κατεβαίνει στο City. Πέρασαν 20 λεπτά και 5 τρένα μέχρι να καταφέρω να σφηνωθώ σε ένα. Εν το μεταξύ ενώ περιμέναμε στην πλατφόρμα μια τύπισσα 50 χρονών έστησε καβγά με τον μπροστινό μου γιατί την έσπρωχνε.

Κυρία μου σαν μεν πιάνεις το τιούμπ το πρωί και να πηγαίνεις άνετη με τα πόδια, ο άνθρωπος τι σου φτέει; Εκουντούσεν σε γιατί εκουντούσα τον εγώ, που με την σειρά τους εσπιλακώναν με οι πισινοί μου (συνεπιβάτες, προς το παρών πισινό ένα έχω που αναγιώνεται).

Και όπως στεκούμαστε γυρίζει η πελλή στα καλά καθούμενα και κουντά τον καημένο τον άνθρωπο (και φυσικά μας πήρε και εμάς το ποτάμι) και βάζει μια φωνάρα: "I need to get behind the yellow line!!!"

Εννα μεν πιάσω μια αύξηση να μισθώνω οδηγό;

I'm back

Exi sxedon ena mina na grapso post, den nomizo na elipsa k kanena stin mikri blogokoinotita. Imoun pnigmeni sti doulia k sto diavasma, kati pou den tha kopasi mexri ta xristougenna.

Tis perasmenes vdomades tis perasa pano apo ta vivlia. Ixa k episkepsis apo kipro to proigoumeno savvatokiriako, perase o kairos. Se 2 vdomades tha ime piso sto nisi. Poso mou lipi otan ime makria, k poso to varieme otan ime eki. Afto ine megali axaristia alla nomizo to niothi to megalitero pososto tis kipriakis neoleas.

To Londino ine stolismeno, apo kathe gonia akous xristougenniatika tragoudia, oi ekptosis exoun 3ekinisi proora k tpt den me krata mesa sto spiti pia! Mpika se full christmas mode.

Simera to proi sto treno diavaza tin metro pou ixe e3ofillo ta episodia stin ellada. Ida idisis k diavasa efimerides. Ekini tin stigmi eniosa ntropi. Otan akougete kati gia Kipro i Ellada oloi sto grafio me rotane emena ti simveni. Elpizo na min edose kanis simasia.

Pethimisa poli to spiti mou k tous dikous mou. Alla to sokolataki me kani na niotho xaroumeni k ta 3exno ola. Kanoume voltes, kathomaste agkalia ston kanape gia tainies, miloume gia osa mas apasxoloun k 3ekinisame na proxorame se allo epipedo, na milame gia osa skeftomaste gia afti tin sxesi.

Den skeftomaste to mellon, poso tha imaste mazi i ti tha kanoume apo do k pera. Alla mou arese poli pou itan Londino i thia mou k den ntrapike na erthi mazi mas gia volta k den skeftike den pao giati ine san na 3ekino na gnorizo to soi tis (afto apaiti polli xrono k kopo!!!). K otan efevge i thia itan eki na tin voithisi me tis valitses k me oti ithele. Itan enas glikas! Ton vasanizo poli kai prospatho na gino k ego pio iremos xaraktiras.

Sinexia akouo parapona gia tin Kipro. Oloi oi dromoi ine xalia, kinisi pantou, den niothis pos mpike o ximonas, olo zesti k alla tetoia. Alla thelo na diavaso poli se enan apo esas kati omorfo gia to ton topo mou, kati pou tha megalosi akoma pio poli tin epithimia mou na ertho piso, na do pos k alloi vlepoun ton nisi mou me tin idia agapi pou to vlepo ego, me ola tou ta elattomata. Pethimisa to spiti mou

Έρωτες the trilogy: part 3 (final)

Και φτάσαμε αισίως στο σήμερα, στο παρών και στο μέλλον, στο σοκολατάκι. Με το σοκολατάκι είμαστε μαζί πάνω από ένα χρόνο αλλά γνωριζόμασταν από πριν. Το ξεκίνημα της σχέσης ήταν επεισοδιακό (στον μικρόκοσμό μας ισοδυναμούσε με το Μεσανατολικό). Ήρθαμε αρκετά κοντά μια νύχτα γεμάτη αλκόολ και παραισθήσεις (όχι τόσο κοντά όσο πάει το μυαλό σας) και το επόμενο πρωί καταλάβαμε πόσο λάθος ήταν, γιατί έστω και αν ήμαστε και οι 2 αδέσμευτοι ανήκαμε στην ίδια παρέα, στην οποία ήταν και ο πρώην μου. Άστα να πάνε δηλαδή.

Είπαμε οκ έγινε μια φορά θα το ξεχάσουμε. Εξάλλου γνωριζόμασταν τόσα χρόνια και ποτέ μα ποτέ δεν είδε ο ένας τον άλλο ερωτικά, εγώ τουλάχιστον δεν τον έβρισκα καν ωραίο. Αλλά εκείνη την πρώτη νλυχτα γλυκαθήκαμε, και αρχίσαμε να βλεπόμαστε στα κρυφά. Ήταν από τις πιο ωραίες περιόδους της ζωής μου. Έχουν απόλυτο δίκαιο όσοι λένε πως το απαγορευμένο είναι και το πιο γλυκό. Φεύγαμε από κοινές εξόδους και βρεθόμασταν στο σπίτι, ανακαλύψαμε παραλίες με ελάχιστο κόσμο για να μην μας δει κανένα μάτι, μέχρι και σε άλλη πόλη πήγαμε για να μην μας δει κανείς.

Μέχρι που μας ήρθε κατακέφαλα όταν ο κολλητός του μου έκανε ερωτική εξομολόγηση και εγώ δεν ήξερα που να κρυφτώ. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Εκνευρίστηκα αφάνταστα, γιατί ενώ αποφασίσαμε να πούμε στους άλλους πως θέλουμε να είμαστε μαζί, έρχετε ο άλλος χωρίς να του δώσω ποτέ δικαιώματα και μου λεέι πως με θέλει. Μέσα στο σοκ μου δεν θυμάμαι καν τι του απάντησα. Θυμάμαι μόνο πως τον ρώτησα 4-5 φορές να επαναλάβει, γιατί δεν καταλάβαινα τι μου έλεγε, τα ωραία ροζ αυτιά μου έκαναν reject όσα είπαμε. Το μόνο σίγουρο είναι πως του το ξέκοψα εκείνη την νύχτα γιατί δεν ήθελα η κατάσταση να ξεφύγει εντελώς.

Μετά από κόπο και βάσανα κάναμε συνέντευξη τύπου με επίσημη ανακοίνωση της σχέσης, η οποία είχε ποικίλες αντιδράσεις. Μετά φύγαμε για Αγγλία και όλα σιγά σιγά ξεχάστηκαν και ζούμε με το σοκολατάκι εμείς καλά και όλοι μαζί καλύτερα.

Είναι πολύ καλύτερος απ'ότι μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Μου φέρνει λουλούδια μόνο και μόνο για να μου δείξει πως νοιάζεται. Στις 2 πολύ δύσκολες στιγμές της ζωής μου με στήριξε όσο κανείς. Όταν είμαι άρρωστη μου φτιάχνει τσάι, μου αγοράζει φάρμακα και με φροντίζει. Μια φορά ήρθε σε ένα πάρτυ μιας φίλης για να με συναντήσει και ήμουν λιώμα. Με πήρε σπίτι, με φρόντισε και με κρατούσε όλη νύχτα αγκαλιά λέγοντάς μου πως είναι δίπλα μου. Έκανε αυτά και πολύ περισσότερα για μένα.

Μαλώνουμε ελάχιστα, αλλά όταν συμβαίνει παίρνει μεγάλες διαστάσεις. Την προηγούμενη βδομάδα έφτασα στο σημείο να τον διώξω από το σπίτι. Μην ρωτάτε γιατί, μπερδεμένη ιστορία αλλά το φταίξιμο ανήκει και στους 2. Το make up sex πάντως ήταν τέλειο.

Ώρες ώρες πιστεύω πως δεν μου αξίζει, είναι υπερβολικά καλός για να θέλει να είναι μαζί μου και πως κάποια στιγμή θα το καταλάβει και θα φύγει. Άλλες πάλι γίνομαι πάλι 5 χρονών και σκέφτομαι τι κάνω με ένα αγόρι που δεν με αφήνει να κοιμάμαι μόνη, πετάει τα ρούχα του παντού, τρέφεται αποκλειστικά με πίτσες και επιμένει να περνά την Κυριακή του βλέποντας ποδόσφαιρο!

Ερώτηση

Δεν είναι πολύ τρομακτικό να ανακαλύπτεις πόσο μόνος σου είσαι;

Έρωτες μέρος 2ον: ο πρώην

Ο πρώην και εγώ γνωριστήκαμε στην τρυφερή ηλικία των 17 και είμαστε μαζί 4 χρόνια, από τα οποία τα τελευταία 2 το παίζαμε Ρέμος - Μακρυπούλια (έχουμεν τα, εν τα έχουμε). Άμαν τον εγνώρισα έκαμε μου τζείνο το κλικ, τζείνο που λαλείς ότι τούτο τον άνθρωπο ξέρω τον ούλλη μου την ζωή.

Επερνούσαμε τέλεια. Εγελούσαμε, εφκέναμε, εδιασκεδάζαμε και μέσα μέσα εσύρναμε και κανενα καφκά έτσι για να έχουμε κάτι να ασχολούμαστε (φκέννει μου με κυπριακή προφορά η σημερινή ιστορία). Ήταν δίπλα μου σε πολλά σημαντικές στιγμές της ζωής μου και εστάθηκε μου σε πολλές δυσκολίες. Ετερκάσαμε γιατί εμεγαλώσαμε μαζί, επεράσαμε παρέα το στάδιο της ωρίμανσης που μωρά εγίναμε ενήλικες. Και ήταν καταπληκτικός σαν χαρακτήρας και σαν άνθρωπος. Μέχρι που ακολουθήσαμε το μονοπάτι που ακολουθούν οι περισσότεροι Κυπρέοι.

Εγώ Αγγλία για σπουδές, τζείνος τα φυλάκια για σκοπιές. Εβάλαν του και κουβέντες κάτι καλοθελητές, το πρωί το χτίζαμε το βράδυ γκρεμιζόταν που λέει και το ποίημα. Η κατάσταση αυτή εκούρασε με ψυχολογικά, αρρώστησα και έτρεχα σε γιατρούς γιατί η πίεση μου χτύπησε κόκκινο που το κακό μου. Εσυμβήκαν πολλά άσχημα μεταξύ μας στο τέλος της σχέσης μου.

Αλλά εδιάλεξα να τα ξεχάσω, εδιάγραψα τα τέλεια που την μνήμη μου. Γιατί με τούτον τον άθρωπο επέρασα πάρα πολλά και σημαντικά. Τα 18α μου γενέθλια, την άδεια αυτοκινήτου μας, παρέα στην σκοπιά και πολλά άλλα. Έδωσε μου τόση αγάπη που τα υπόλοιπα μπορώ να του τα συγχωρήσω. Για πάντα εναν ο πρώτος μου έρωτας και πάντα εννα τον θυμούμαι πολλά γλυκά, έτσι του αξίζει.

Το απωθημένο

Σήμερα αποφάσισα να μιλήσω για έρωτες. Για τουσ δικούς μου έρωτες. Το θέμα αυτό χωρίζεται σε 3 μέρη: τον πρώην, τον νυν και το απωθημένο μου. Θα ξεκινήσω με το απωθημένο γιατί θα τελείωσω γρήγορα και πεινώ...

Μόλις είδα το απωθημένο σκέφτηκα "κάποιος να σηκώσει τον χώρκατο που μπροστά μου που θέλει να χορέψουμε κιόλας!" Φορούσε κόκκινη τελαντωτή φανέλα και κρέμονταν και κάτι χαϊμαλιά από τον λαιμό του. Έλεος.

Μετά από την πρώτη νύψτα που τον είδα σε ένα κλαμπ, που πήγαμε με κοινή παρέα πεταγόταν μπροστά μου συνέχεια. Σουλουπώθηκε και άρχισα και εγώ να γλυκαίνω. Ξεκίνησε να με παίρνει τηλέφωνο (πάντα θα το έχω απορία από που το βρήκε). Όλα πήγαιναν καλά μέχρι που αποφάσισε η πρώην του πως τον θέλει πίσω και με άφησε στα κρύα του λουτρού. Τι κρύα, παγωμένα ήτανε.

Το απωθημένο (ας τον πούμε Γ.) ήτανε συνέχεια μες την ζωή μου και τον έβλεπα παντού. Το ήξερε πως εγώ έλιωνα αλλά αυτός προχώρησε πάρακατω. Πέρασαν 6-7 χρόνια και ακόμα τον βλέπω. Μερικές φορές του συμπεριφέρομαι σαν να είναι ένας της παρέας και άλλες του κάνω καψόνι. Όταν του κάνω καψόνι λατρεύω το ύφος του. Ή σκέφτεται τι έχασε ή σκέφτεται πως ακόμη τον θέλω και τρελαίνομαι.

Μέσα στα 7 χρόνια που μεσολάβησαν συνέβηκαν διάφορα αλλά ποτέ δεν ήρθαμε πολύ κοντά. Ποτέ δεν τον φίλησα. Αν και είμαι ευτιχισμένη με το σοκολατάκι μου, ευχαρίστως θα αφιέρωνα στον Γ. μια νύχτα μου, μόνο και μόνο να δω πως είναι, για να μου περάσει ο καημός και η μεγάλη ζάλη. (Νομίζω πως τον έχει μικρό, αλλά αυτό είναι από άλλη ιστορία).

Το χειρότερο που έκανα γι'αυτόν (ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που το έκανα για κάποιον άντρα) ήταν που ήπια όλο τον Βόσπορο. Εκείνη την μέρα είδα τυχαία ένα μήνυμα που έστειλε σε μια φίλη μου (εκείνη δεν ήξερε τίποτα για μένα και τον Γ.) που της έλεγε πως την σκέφτεται συνέχεια, δεν μπορεί να την βγάλει απ'το μυαλό του. Εκεί μου κόπηκαν τα πόδια, ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί και όλα τα συναφή. Την ίδια νύχτα μαζευτήκαμε όλοι σε ένα σπιτί συμφοιτητή μας (ναι σπουδάσαμε μαζί, με βασάνισε και εκείνα τα 4 χρόνια) ΄και ήπια όσο αλκοόλ δεν θα πιώ σε όλη μου την ζωή. Ντράπηκα, γιατί δεν άξιζε κανείς και ειδικά αυτός, να με κάνει να νιώθω έτσι. Θα ήταν πολύ τυχερός αν ποτέ με άφηνε να του δείξω όσα ένιωσα γι'αυτόν αλλά αυτός επέλεξε έναν διαφορετικό δρόμο (και καλά να πάθει όσα έπαθε, είμαι κακιά το ξέρω).

Τελευταία φορά που τον είδα ήταν το καλοκαίρι, μετά από την ολοκληρωτική και αρκετά πετυχημένη μεταμόρφωση στο λουκ μου. Με είδε και κρέμασε το σαγόνι του (YES!!!!!) και εγώ απλά πέταξα απλώς ένα γειά εντελώς αδιάφορο (είμαι θεά or what?).

Τον σκεφτόμουν ψες με το κολλητάκι μου καθώς πίναμε Martinis στο Chelsea και τον λυπήθηκα για όσα έχασε. (όχι πως έχασε την θεά του αιώνα, αλλά τα όσα μπορούσα να του δώσω). Εγώ τώρα τουλάχιστον ζω το happy beginning μου (και οχι end, γιατί η ζωή για μένα τώρα ξεκινά, ένα πράμα όπως το Βig Brother).




Y.Γ. δοκιμάστε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ passionfruit martini. Άπαιχτο!!

Ντα

Χτες στο γραφείο είχα μια πολύ παράξενη συζήτηση με έναν κύριο 60 ετών. Και λέω παράξενη γιατί έχω το τυπικό κυπριακό καλούπι, κοντή, ούτε γεμάτη ούτε στέκα, plain face και καταλάβατε για να μην τα πολυλογώ.

Mr John: "Excuse me, can I ask where are you from? Because I am intrigued by your accent".
Μαιράκι:"I am from Cyprus :)".
Mr John:"Oh because I was thinking Belarus, Moldavia or somewhere there".

BANG!!

Όταν το είπα στο σοκολατάκι καμάρωνε. Αλλά έγω έχω απορία πως με 1.20 με τα χέρια ανάταση μοιάζω με "καλλιτέχνιδα".

Και το χειρότερό μου είναι όταν λέω είμαι από την Κύπρο. From which side? είναι η αμέσως επόμενη ερώτηση. Γιατί εγώ πρέπει να είμαι politically correct με όλους όσους γνωρίζω (μάυρους, κίτρινους, ΣριΛανκέζους) και τούτοι δεν σκέφτουντε πριν μιλήσουν;;

Μικρές αγγελίες

Ζητείται Κύπριος/α κάτω των 28, που διαμένει Λονδίνο. Είμαι νεαρή, ευπαρουσίαστη και σαρκαστική. Ψάχνω κάποιον να μπορώ να συνεννοούμαι (γι'αυτό η προτίμηση σε παπούτσι από τον τόπο μου), να πηγαίνουμε για κανένα καφέ, να δοκιμάζει τα πειράματά μου στην κουζίνα και να έχει όρεξη για νέες παρέες και οτι προκύψει. Φοιτητές ευπρόσδεκτοι.

Υ.Γ. Βαρέθηκα. Ψάχνω κάποιον για παρέα.

Ζητείτα ελπίς

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν μόνη. Μεγάλωσα σε ένα μεγάλο σπίτι με τους μεγάλους να μου κάνουν τα χατήρια, να με παινεύουν και να με προστατεύουν σαν να είμαι κάτι ευθραυστο. 'Ετσι τα υπ'ολοιπα παιδιά της οικογένειας και της γειτονιάς με έβλεπαν σαν κάτι πολύτιμο που μπορούσαν να βλέπουν αλλά όχι να πειράζουν. Έτσι μεγάλωσα μόνη αλλά ευτιχισμένη στο βασίλειό μου.

Όταν πήγα σχολείο έκανα φίλους και η πρώτη μου κολλητή ήταν η Μ. Μέχρι τώρα είμαστε πολύ καλές φίλες αλλά όχι κολλητές. Παίζαμε, κάναμε όνειρα, σμίγαμε την φαντασία μας και φτάχναμε ένα κόσμο ολόδικό μας.

Μετά ήρθε η εφηβεία. Παρόλο που ήμαστε στο ίδιο σχολείο δεν πολυταιρίαζαμε. Έκανα κι άλλους φίλους, και ήρθα πολύ κοντά με κάποια άτομα, που μέχρι σήμερα νιώθω πως αν τους χρειαστώ θα είναι κοντά μου. Τελείωσα το σχολείο και η κολλητή μου ήταν η Λ. Είχαμε την ίδια παρέα, τις ίδιες απόψεις, αλλά τα τελευταία χρόνια κάτι δεν κολλάει. Σαν να ράγισε το γυαλί γιατί δεν το προσέχαμε. Δεν έσπασε αλλά τίποτα δεν είναι ίδιο.

Μετά ήταν ο Κ. Πρώτη φορά ένιωσα πως είναι να έχεις ένα πραγματικό φίλο του αντίθετου φύλου. Τον βλέπω συνέχεια και έχουμε ένα μοναδικό δέσιμο. Είναι και το σοκολατάκι φυσικά, που το θεωρώ τον καλύτερο μου φίλο εκτός από όλα τ'άλλα.

Σ'όλη μου την ζωή κόσμος πήγαινε κι ερχόταν. Λίγοι έμειναν οι ίδιοι. Η μοναξιά φώλιαζε πιο βαθιά μες την ψυχή μου. Άρχισα να την αναζητώ. Είναι Σάββατο βράδυ. Το σοκολατάκι και ο Κ. βγήκαν μαζί με άλλους φίλους μας. Μαζί τους είναι και η Λ. Αλλά εγώ προτίμησα να μείνω σπίτι. Και το χειρότερο έιναι πως δεν νιώθω τίποτα.

Απολαμβάνω την μοναξιά μου αλλά άρχισα να μην την αντέχω. Θέλω να έρθω πιο κοντά με άλλους αλλά το βρίσκω πολύ δύσκολο. Θέλω κι άλλους στην ζωή μου. Θέλω να ξεβολευτώ από αυτό το κουκούλι που έφτιαξα γύρω μου. Δεν θέλω να χρησιμοποιώ ως δικαιολογία τις δυσκολίες που περνώ για να κλείνομαι περισσότερο στον εαυτό μου.

Θέλω να ξαναδώ τον κόσμο με τα μάτια του παιδιού που ήμουν κάποτε. Θέλω να μπορώ να ξαναφτιάχνω όνειρα. Κάποτε ξυπνούσα και η πρώτη μου σκέψη ήταν πως να κατακτήσω τον κόσμο, πως να φτιάξω αυτά που έχω στο μυαλό μου.

Θέλω κάτι να με ταρακουνήσει, να με ξυπνήσει από το λήθαργο του τελευταίου ενός χρόνου.

"I want to be a hunter again, to see the world alone again. To take a chance on life again. So let me go..."

Everything happens for a reason

Σήμερα άργησα να φύγω από την δουλειά. Έπιασα το λάθος τρένο. Μετά φορτώθηκα τα ψώνια για το σπίτι. Έχασα την στάση του λεωφορείου και περπατούσα αρκετά.

Όμως δεν τσαντίστηκα, δεν έβρισα, δεν θύμωσα και δεν χάλασε η διάθεσή μου. Έφυγα από την δουλειά λίγο αργότερα γιατί κάτι μου μάθαιναν. Κάποιος είχε την υπομονή να κάτσει κάτω και να μου εξηγήσει κάποια πράγματα. Και σήμερα είδα πως ο προϊστάμενός μου με συμπαθεί γιατί τον πειράζω και με την σειρά του με πειράζει κι αυτός. Και όταν κάνω μερικά λάθη μου χαρίζεται, ενώ σε άλλους δεν δείχνει τόση επιείκια. Είναι ένας Μαλαισιανός, γεροντοπαλλίκαρο που έχει πολύ πλάκα και μου μιλά για τις φιλοσοφίες του.

Πήρα λάθος τρένο, αλλά τελικά βόλεψε γιατί κατέβηκα σε ένα μεγάλο Sainsburys. Τα ψώνια του σούπερμάρκετ είναι η ζωή μου! Ήρθα σπίτι έκανα κολοκυθάκια με αυγά, ετοίμασα και μπιφτέκια για τον θάλαμο και πήρα και γλυκό. Αυτό κι αν μου έφτιαξε την διάθεση!!

Αλλά το καλύτερο ήταν που έχασα την στάση μου. Γιατί με το που κατέβηκα δεν μπορούσα να μην προσέξω το φεγγάρι. Άρχισε να γεμίζει πάλι και απόψε είναι πιο φωτεινό από ποτέ. Κι ας είμαι σε μια πόλη που τα σύννεφα δεν σε αφήνουν να δεις φεγγάρι ή αστέρια. Ήταν κάτι πανέμορφο.

Όταν κάθισα να ξεκουραστώ εκπλάγηκα με τον εαυτό μου που τα είδα όλα από την άλλη όψη. Την "μισογεμάτη". Κατάλαβα, μέσα από μια μέρα όλο ρουτίνα χωρίς κάτι το ξεχωριστό, πως είμαι τυχερή που τα έχω όλα αυτά. Και δεν αξίζει να χαλιέμαι για τίποτα τόσο ανούσιο. Σε κάθε τι που γίνεται θα προσπαθώ να δω την θετική του πλευρά. Ανέκαθεν πίστευα πως ότι συμβαίνει στην ζωή μας, συνδέεται με κάτι που έρχεται.

"Η ζωή είναι μεγάλη, μην την κάνεις καρναβάλι. Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή".

Friends are the family we can choose

Πάντα πίστευα πως δεν υπάρχει καλύτερο γνωμικό. Οι φίλοι μου είναι η άλλη μου οικογένεια. Σε αυτούς που θα μιλήσω και θα στραφώ στις δυσκολίες, με αυτούς που θα μοιραστώ αγωνίες και χαρές, με αυτούς που σκοπεύω να μοιραστώ την ζωή μου. Γι'αυτό είναι λίγοι και καλοί. Πάντα ήμουν της άποψης πως κανείς δεν μπορεί να έχει πολλούς φίλους, γιατί η φιλία θέλει χρόνο και αφοσίωση, αλλά και γιατί ιδανικοί φίλοι για τον καθένα μας 2-3 υπάρχουν.

Εγώ τον Κ. μου τον θεωρώ κάτι περισσότερο από αδερφό μου. Παρόλο που γνωριζόμασταν πολύ καιρό, δεθήκαμε στο Λονδίνο, γι'αυτό και για έναν άλλο λόγο η πόλη αυτή έχει τόση σημασία για μένα. Πάντα είναι εδώ να με βοηθά, να με κάνει να γελώ η απλώς να κοιτάζει το ταβάνι μαζί μου. Έχουμε μια πολύ ιδιαίτερη σχέση, από εκείνες που δεν χρειάζεται να μιλούμε με λέξεις για να επικοινωνούμε. Και τώρα μου λείπει αφόρητα. Πρώτη φορά ψυχρανθήκαμε. Και είμαι πολύ εγωίστρια και περήφανη για να κάνω το πρώτο βήμα. Αλλά δε αντέχεται όλο αυτό.

Για μένα η λέξη φιλία είναι η πολυτιμότερη λέξη που υπάρχει, πιο πάνω κι από τον έρωτα.

TGI Friday!

Ανυπομονούσα από την προηγούμενη εβδομάδα για αυτή την Παρασκευή, γιατί το προηγούμενο Σάββατο πήγα δουλειά. Αυτή την εβδομάδα τουλάχιστον θα απολαύσω διήμερο.

Το σημερινό πρόγραμμα προετοιμάστηκε μετά από πολύ πλάννινγκ και σκέψη. Θα κάνω ένα μπανάκι και θα φορέσω τις καινούριες μου πυτζαμούλες (God bless Primark). Προηγουμένος θα πάω σε ένα από τα μεγάλα τα Tesco για προμήθειες: σοκολάτες, ποπ-κορν, curly fries, potato skins, breaded prawns, breaded mozarella sticks κτλ κτλ. Και ο σκοπός της βραδιάς είναι να παλαβώσω μπροστά από την τηλεόραση και το λαπτοπ. Ο καιρός είναι ο κλασσικός Λονδρέζικος, γκρίζος και μουντός, ιδανικός δηλαδή για χουχούλιασμα. Και από αύριο διάβασμα.

Ήμουν λίγο στα κάτω μου τις τελευταίες μέρες και για να ανεβεί λίγο η διάθεση μου προσπάθησα να σκεφτώ άτομα στα όποια έκανα κάποιο impact στην ζωή τους. Και το μυαλό μου κόλλησε σε έναν συμμαθητή μου από το δημοτικό που ήταν σφόδρα ερωτευμένος μαζί μου. Και σκέφτηκα πως πρέπει να ήμουν καλή μιτσιά, γιατι δεν εθωρκούμουν, άρα θα είχα άλλα προσόντα.

Ήμουν αγοροκόριτσο. Συνέχεια με χτυπημένα μούτρα, χέρια, πόδια. Φορούσα κάτι γυαλούμπες που θύμιζαν τζαμαρίες. (Τα μισησμένα σιδεράκια ήρθαν στο γυμνάσιο). Έπεζα συνέχεια την έξυπνη και τσακώνουμουν με όποιον έβρισκα μπροστά μου (αυτά ακόμα να αλλάξουν). Θα με έλεγες με το ζόρι γλυκούλα ή συμπαθητική. Ο Χ. όμως ήταν ο γόης της χρονιάς μας. Και δεν έχανε ευκαιρία να μου δείξει την αγάπη του.

Έχω stock από ραβασάκια, κάρτες Αγίου Βαλεντίνου και Χριστουγεννιάτικες. Θυμάμαι κάτι Χριστούγεννα μου έκανε δώρο μια τεράστια κασετίνα Μπελίνα (κασετίνες με μακιγιάζ για μικρές κοκέτες, πολύ άκυρο δώρο για μένα τότε). Δεν με έριξε. Οι μέλλουσες συμπεθέρες συζητούσαν στο τηλέφωνο κάθε απόγευμα για το ειδύλλιο και οι συμπέθεροι κάθε Κυριακή έψηναν συνεταιρικά την σούβλα. Οι δικοί μου πήραν πολύ ζεστά το θέμα γιατί ο Χ. έχει τεράστια περιουσία. Εγώ η ηλίθια όμως κρατούσα το κάστρο απόρθητο. Όταν παίζαμε στα πάρτυ μπουκάλα με φιλούσε (στο χέρι εννοιείται) με πάθος. Αποφοιτήσαμε και έχασε τις ελπίδες του.

Είχα επιτυχίες στην μετέπειτα ερωτική μου ζωή αλλά αυτον θέλω να τον ρωτήσω προς τι τόση επιμονή τόσα χρόνια. Εμμονές θα μου πείτε. Λες να μην το έζησα κι αυτό; Νομίζω πως παρόλο που τον ξεπέρασα πάντα θα έχω ένα αποθημένο για τον Τ. Πάντα ήθελα να μου χάριζε μια νύχτα and that would be it. Τον θυμήθηκα τις προάλλες όταν τον είδα ΠΑΛΙ όνειρο.

Πίσω στο θέμα μας. Και ναι μιλούσα για άτομα που έπαιξα κάποιον σημαντικό ρόλο στην ζωή τους. Μέτρησα αρκετά και μπορώ να πω πως κάποτε σήμαινα πάρα πολλά για αυτούς, δεν μπορώ να ξέρω αν ισχύει ακόμα αυτό. Ανέβηκε πολύ το ηθικό μου. Μπορεί να μην είμαι "μοιραία" γυναίκα, αλλά έχω πολύ ισχυρή προσωπικότητα και once you know me you can't forget me. Και οι αναμνήσεις δεν είναι απαραίτητο να είναι καλές.

Και σκεφτόμουν γιατί τείνω να είμαι αυτοκαταστροφική σε όλες μου τις σχέσεις, και δεν ενοώ μόνο ερωτικές. Θέλω πολύ να βρω απάντηση για να κάτσω λίγο την μάππα χαμέ και να ηρεμήσω. Νιώθω πως μεγαλώνω και διώχνω χωρίς λόγο όσους έχω κοντά μου. Και φοβάμαι πολύ την μοναξιά, γιατί την ένιωσα πολύ έντονα σε όλες τις φάσεις της ζωής μου. Το μόνο καλό είναι πως την συνήθισα και δεν θα μου κακοφανεί και τόσο αν χρειαστεί να ζήσω μαζί της (μη κακο).

Είναι πολύ μελαγχολικά τα τελευταία ποστς. Υπόσχομαι να επανορθώσω.

Υ.Γ. Σήμερα την μέρα μου την έφτιαξε ο τύπος που δίνει δωρεάν εφημερίδες. Ήμουν στο λεωφορείο και ήταν τόσο αποφασισμένος να μου την δώσει, που την έριξε μέσα από το μικρό πραθυράκι του λεωφορείου που δεν ανοίγει, απλώς γέρνει προς τα μέσα. Αυτό θα πει determination!!!!

Θέλω

Θέλω να μην υπάρχει πια μοναξιά, σε κανενός την καρδιά...

Θέλω μια Κυριακή στο πάρκο, να διαβάζω βιβλίο σε μια καρώ κουβέρτα και να ακούω τα φύλλα που θροϊζουν...

Θέλω να σε ξαναδώ όπως παλιά. Σαν κάτι γλυκό και άγνωστο...

Θέλω να με ξαναερωτευτείς, σαν την πρώτη φορά που άπλωσα το χέρι και ήταν το δικό σου εκεί να το σφίξει...

Θέλω Παρασκευή νύχτα, στον καναπέ, τυλιγμένη με μια κουβέρτα, να μου ανάψει ο μπαμπάς το τζάκι και η μαμά να μου μαγειρέψει...

Θέλω να έρθει ο παππούς να με σκεπάσει...

Θέλω καλό φαγητό και κρασί, να ζαλιστούμε και να πάρουμε το πρώτο λεωφορείο κι όπου μας βγάλει. Όπως τότε...

Θέλω ατέλειωτα απογεύματα στην Λευκωσία για καφέ...

Θέλω το σπίτι μου...

Θέλω την παλιά μου ζωή...

Θέλω να ξαναγίνω παιδί...

Θέλω εσένα...

Show must go on

Signomi gia tous latinikous xaraktires alla ime sto grafio. Proti vdomada sto grafio! And I survived. Fisika tis protes 2 meres me epiase i katathlipsi alla siga siga ta 3epernoume. Mou aresi i doulia pou me vazoun na kano, ine k ligo xalaroi giati tora 3ekinisame emis. Me psarose poli o manager mou mporo na po. 1 stis 2 lexeis pou lei ine bloody. Exi fasi o tipos alla na min ton akousis na fonazi!

Lene pos oi aggloi den ine toso koumarofatses opos emis. Kai omos! To grafio exi diko tou lottery pot kai kathe evdomada pezoun sto national lottery. O ipefthinos tis olis istorias dimiourgise k spreadsheet me to contributions tou kathenos k ta kerdi pou tou analogoun. Iparxoun k kanones (tous evala idi sto grafio mou) kai prepi na ipograpsis gia na ise melos tou pot. Edosa k deka lires prokatavoli. Fingers crossed na kerdisoume ta 100 ekatommiria afti tin evdomada k na min xanaerthoume grafio :P

Dipla apo tin doulia mou exi kipriako supermarket DIMOS! Exi apo glistarkes mexri rodonero, apo taxinopittes mexri ximous kean kai to grafiko kokkino keri pou pernete stin anastasi me to xriso kalimma gia na min svisi. Episis edo dipla ine k mia taverna k me to pou sxolano mou dini sta moutra i tsikna ton souvlakion. Mirizoun theika, avrio tha sas kano k ton food critic. Ne giati tha erthoume k savvato doulia! Gia training! Alla tha paroume mia mera extra adia. Ego tin diki mou tha tin xrisimopiiso giati eklisa interview se pio megali eteria, me perissotera lefta k pio konta sto palataki mou. K o theos voithos!

Ores ores me piani mia melagxolia k mia katathlipsi otan ime moni sto spiti. Den mou aresi katholou na ime moni. Proxtes itan toso polli to kako pou arrostisa. Apofasisa na kano neous filous k idi apoktisa ton proto! Den kano k polli proodo os pros to diversity giati ine ellinas. Alla kai me tous sinadelfous kala perno. Peritto na sas po oti me to pou mpenis edo mesa nomizis pos ise se ipokatastima indikis eterias!

Den ixa polla omorfa moments me random tipous afti tin evdomada. Itan pesmeni i kinisi sti zoi mou.

Kalo Savvatokiriako se olous.

P.S. Nomizo ime ligo homesick. Thelo na ertho gia weekend stin kipro, alla me to budget mou mexri Kent pao. Osoi iste agglia rixete mia matia sto site tis Ryanair. To sokolataki tha pai Milano k plirose mono 2 cent gia to isitirio tou! Psaxno k ego gia to epomeno weekend. Adios!

Up and running!

Μετά από κόπο και μόχθο και αρκετή ταλαιπωρία το Μαιράκι γράφει αυτό το ποστ από το νέο του διαμέρισμα στο Λονδίνο, με το δικό του ίντερνετ και όχι δανεικό από κάποιον γείτονα. Τώρα νιώθω πως μπορώ να απολαύσω αυτό που ζω! Μένω σε μια από τις πιο τέλειες πόλεις του κόσμου, έχω κοντά μου όσους αγαπώ, βρήκα δουλειά που μου αρέσει και περνώ υπέροχα!! Έχει πολύ καιρό να νιώσω όμορφα. Σας εύχομαι κάποτε να ζήσετε και εσείς το δικό σας όνειρο.

Πάμε παρακάτω. Τι έπαθαν όλοι με τα πολιτικά; ΟΚ και εγώ ασχολούμαι, και διαβάζω κάθε μέρα εφημερίδα, έχω δική μου άποψη και δεν είμαι απαθής γιατί ζούμε σε μια χώρα που η πολιτική παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στην ζωή μας. Αλλά όλοι γύρω μου θέλουν να βάλουν τις απόψεις τους στο τραπέζι και να συζητούν μεταξύ τους. Και καταλήγουν πάντα σε καβγάδες. Και εμένα μου αρέσει να συζητώ για αυτά τα θέματα και ειδικά με νέους σαν εμένα που είμαστε το μέλλον αυτού του τόπου (αλίμονο μας!) αλλά δεν θα πιάσω κάποιον άσχετο να του πω τα πιστεύω μου.

Το σοκολατάκι και εγώ έχουμε εντελώς αντίθετες πολιτικές πεποιθήσεις. Μαύρο λέει ο ένας, άσπρο επιμένει ο άλλος. Αλλά ακριβώς επειδή γνωρίζουμε τα πιστεύω ο ένας του άλλου ξέρουμε πως δεν θα αλλάξουμε γνώμη και απλώς συζητά ο καθένας τα τεκταινόμενα από την δική του σκοπιά. Βαρέθηκα να ακούω άτομα να τσακώνονται για πολιτικά. Χωνέψτε το πως ο καθένας έχει διαφορετικές απόψεις και κανείς δεν είναι σωστός ή λάθος. Και όλοι έχουμε ένα κοινό μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο: οτι καλύτερο για το χρυσοπράσινο μας φύλλο.

Καλό Σαββατοκυρίακο και χαμογελάστε.

Υ.Γ. Αποφάσισα να σας γράφω για τους random τύπους του Λονδίνου που μου φτιάχνουν την μέρα μου. Μέχρι να μετακομίζω, το χαμόγελου του άστεγου της γειτονιάς όταν του έπαιρνα το καθημερινό του σάντουιτς μου ανέβαζε την διάθεση. Σήμερα ο ταχυδρόμος μου φώναξε να μην ταχυδρομήσω το γράμμα που ήμουν έτοιμη να ρίξω στο γραφικό κόκκινο κουτί και το πήρε αυτός για να πάει πιο γρήγορα. I love this city! (είμαι σίγουρη πως θα το μετανιώσω αυτό)

Επιτέλους

Μετά από δέκα μέρες τηλεφωνημάτων και πίεσης τελικά έπιασα χτες τα κλειδιά του διαμερίσματος στο χέρι. Και χτες μου φάνηκε πολύ πιο ωραίο από την πρώτη φορά. Και το πιο σημαντικό δωμάτιου (η κουζίνα) είναι Α-Ψ-Ο-Γ-Η!!!

Χτες και σήμερα διασχίζαμε με το σοκολατάκι το Κεντρικό Λονδίνο κουβαλώντας βαλίτσες και ακόμη δεν τελειώσαμε. Ήταν πολύ γλυκός χτες που στεκόταν ώρες πλένοντας τα πιάτα :)

Είμαι πτώμα, περισσότερα updates από βδομάδας.

Υ.Γ. Δεν νομίζω να μετακομίσω μέχρι να βάλω internet.

I'm a mess

Πριν ένα χρόνο περίπου συνέβηκε κάτι που με έριξε στην κατάθλιψη, πολύ άσχημα όμως. Τότε αποφάσισα πως δεν μπορώ να ζήσω με τον εαυτό μου άλλο έτσι. Δεν μου άρεσε καθόλου ο χαρακτήρας μου. Και προσπάθησα πολύ να αλλάξω. Περισσότερο όμως προσπάθησα να τα πάω καλά με τον εαυτό μου. Και τα κατάφερα. Ίσως υπερβολικά καλά. Βολεύτηκα στην μοναξιά μου και στο τείχος που είχα γύρω μου αφήνοντας μόνο 2 αγαπημένα μου πρόσωπα να με πλησιάζουν.

Δεν ήθελα να συναναστρέφομαι με κόσμο, κλείστηκα στον εαυτό μου και είχε μέρες που δεν έβγαινα από το δωμάτιο μου. Μια μέρα πήρα τηλέφωνο στους Καλούς Σαμαρείτες γιατί είχα πιάσει πάτο. Όταν κάτι δεν πήγαινε καλά, ήθελα να πληγώνω τον εαυτό μου.

Ένα χρόνο μετά κατάφερα να βγω λίγο από το καβούκι μου. Και πάλι όμως νιώθω πολύ μακριά απ'όλους. Οχυρώθηκα στην μοναξιά μου και τώρα δεν μπορώ να ξεφύγω. Δεν ξέρω πια πως να πλησιάσω κάποιον ή πως να αφήσω κάποιον να με πλησιάσει.

Προσπαθώ να ξεφύγω από όλα αυτά. Ειδικά τώρα που είμαι στο ξεκίνημα ενος νέου κεφαλαίου στην ζωή μου και μπορώ να αλλάξω πολλά πράγματα. Και το χειρότερο είναι πως με όλα αυτά, διώχνω και όσους έχω κοντά μου.

Μακάρι να έβρισκα τον τρόπο...

Domestic bliss

Για να μην παρεξηγούμαστε, είμαι μόνο 22 χρονών αλλά τα posts μου δείχνουν οτι είμαι 30 και 5 χρόνια παντρεμένη! Και εγώ αυτό άρχισα να πιστεύω όταν σήμερα ανταλλάζαμε δουλειές με το σοκολατάκι.

Θέλει να του σιδερώσω 6(!) πουκάμισα και κάναμε μισή ώρα παζάρι. Τελικά δέχτηκα αλλά με γερό αντάλλαγμα. Μαγείρεψε, έπλυνε τα πιάτα και καθάρισε την κουζίνα και θα μου στήσει την σιδερώστρα μπροστά από το laptop για να σιδερώνω βλέποντας Beverly Hills (pathetic το ξέρω αλλά αποφάσισα να το δω από την αρχή μέχρι το τέλος και μου αρέσει!). Νομίζω πέτυχα καλή ανταλλαγή.

Αύριο πάω πρώτη μέρα training και ανταλλάζω μηνύματα με τον ινδό συνάδελφο που ακόμα να γνωρίσω αλλά μου είπε ο μάστρος την ιστορία της ζωής του. Παντρέυτηκε πριν 2 εβδομάδες. 2 μέρες πριν το γάμο πέθανε η γιαγιά του με την οποία ήταν πολύ συνδεδεμένος και ήθελε να αναβάλει τον γάμο αλλά too late. Παντρεύτηκε και έφυγε για honeymoon (το που θα το μάθω αύριο) και ήρθε σήμερα γι'αυτό δεν τον γνώρισα την Παρασκευή. Ελπίζω να μην είναι ανταγωνιστικός και να τα πάμε καλά.

Ημίχρονο και με τραβά για να ξεκινήσω σιδέρωμα. Καλή εβδομάδα.

Μια εργαζόμενη μητέρα μια καλή νοικοκυρά

Πρώτη μέρα στη δουλειά. Έκαμα μια ώρα να πάω και μια να έρτω αφού το διαμέρισμά μου ακόμα να το πιάσω. Περιμένω να πιάσει το agency όλους τους referees και να πάω να δώσω προκαταβολή και να πιάσω τα κλειδιά.

Anyway, 9 ήμουν εκεί ενώ 9:30 πιάννει δουλειά ο μάστρος. Το άγχος για τα ρούχα μου το έλυσε το σοκολατάκι μου που διάλεξε άσπρο πουκάμισο και pencil skirt. Simple and chic. (Έκαμα τον γκέι;) Με τον κύριο David υπόγραψα συμβόλαια, έμαθα για το training και ήταν ένας γλυκός παππούς που με βοήθησε να ξεπεράσω το άγχος.

Μετά πήγα στον άλλο μάστρο τον κύριο Sean Lamb (αρνί, καθόλου αντιπροσωπευτικό). Ο τύπος δεν παίζεται! Έχει ψυγείο στο γραφείο του, κούτες με μπισκότα και ψωμί στην βιβλιοθήκα. Με ψάρωσε λίγο γιατί ήταν απότομος αλλά όλα οκ.

Μετά ήρθε ο manager μου,ο άλλος David (έγχρωμος, γλυκός, κοπέλλι και πασιαμάς) και με σύστησε σε όλους στο γραφείο. Εννοείται οτι μόνο 3 ονόματα θυμούμε. Όλοι έκαναν χαρά που επία γιατί το γραφείο μας κέρασε μεσημεριανό στο Pizza Express. Μια σαλάτα (!) που δεν έφαα ούτε την μισή. Ντρεπόμουν μέχρι θανάτου.

Φυσικά είχε μια φάση που ήμουν έτοιμη να βάλω το κλάμα και να φωνάξω "τι κάμνω εγώ δαμέσα;;;" Τουλάχιστον το συμβόλαιο μου μου δίνει περιθώριο 13 εβδομάδων να αλλάξω γνώμη και να αρμενίσω για άλλες πολιτείες.

Και δεν μου φτάνει που έκαμα μια ώρα να έρθω με το tube, μόλις μπήκα ξεντύθηκα και έβαλα πλυντήριο άσπρα (τα σκούρα είναι στο queue), σκούπισα, σφουγγάρισα πεσμένη στα τέσσερα τρίβοντας το πάτωμα (!) και έκαμα τα που γωνιάς που λέει και η μητέρα. Έγινα η μάμμα μου!!!!!! Oh Almighty God help me!

A star is born (οκ εν ειρωνία)

Κάθομαι σπίτι και βαριέμαι. Ίσως η τελευταία μέρα που συμβαίνει αυτό, αφού από αύριο αρχίζουν τα δύσκολα. ΔΟΥΛΕΙΑ. Με πιάνει το παράπονο όταν σκέφτομαι πως δεν θα λέω φοιτήτρια. Τουλάχιστον δείχνω φοιτήτρια :)
΄
Έγινε κάτι πολύ παράξενο και είμαι ενθουσιασμένη αλλά δεν θέλω να περιμένω πολλά. Ξέρω πως αν διαβάζει κανείς το blog μου θα γελάσει αλλά εμένα μου άρεσε πολύ η όλη ιστορία. Περπατούσαμε την Δευτέρα στην Οxford Street με το σοκολατάκι μου (ήταν αργία εδώ) και ήρθε μια κοπέλα, μου έδωσε την κάρτα του agency στο οποίο δούλευε και με έβγαλε φωτογραφία. Μου είπε πως ψάχνουν extras για διαφημιστικά, μουσικά βίντεο, ταινίες και τα τοιαύτα. Αν τους άρεσε η φωτογραφία μου στο γραφείο θα με έπερναν τηλέφωνο.

Με πήραν σήμερα το πρωί και μου είπαν πως ενδιαφέρονται πολύ για μένα. Τους είπα λίγα για μένα και με ρώτησαν αν πραγματικά ενδιαφέρομαι για αυτού του είδους την δουλειά. Με διαβεβαίωσαν πως δεν θα έχω πρόβλημα με τις ώρες λόγω γραφείου και να περιμένω. Ενθουσιάστηκα!!!

Αλλά σκεφτόμουν μετά που μπήκα στην ιστοσελίδα τους πως δεν είμαι καθόλου αυτό που ψάχνουν: ψηλή, γκομενάρα, αψεγάδιαστη και πιθκιαβλοζάμπισσα που λέει και ο θείος μου. Ελπίζω μόνο να μην με θέλουν σε κανένα σήριαλ να κάνω την άχημη φίλη/ξάδερφη/αδερφή της πρωταγωνίστριας που στο τέλος θα καταλήξει στο άσυλο! Fingers crossed θα καταφέρω να έχω ένα έξτρα εισόδημα.

Full House

Δεν περίμενα να το πω αλλά θέλω να πάω δουλειά ΤΩΡΑ! Έχει 5 μέρες που το σκέφτομαι. Νομίζω όποιος και να ήταν στην θέση μου θα ήθελε το ίδιο.

Εδώ και λίγες μέρες το σπίτι είναι γεμάτο. Είμαστε 2 θηλυκά και 5 αρσενικά. Τους 3 τώρα τους γνώρισα. Και μοιραζόμαστε ένα μπάνιο!!! Και μια κουζίνα. Που φυσικά αφού όλοι κάνουν διακοπές εγώ πρέπει να τρέχω να τα καθαρίσω όλα αυτά και να αγοράσω γάλα, ψωμί κτλ. Η τηλεόραση παίζει συνέχεια εκπομπές για αυτοκίνητα και ντοκιμαντέρ για μηχανές, πολέμους και τα συναφή.

Και το χειρότερο είναι πως πρέπει να είμαι κλειδωμένη σπίτι γιατί μεταξύ 8 ατόμων έχουμε ένα κλειδί. Άρα αφού οι τρεις ένοικοι κάνουν τουρισμό, οι άλλοι δύο house hunting, το σοκολατάκι μου δουλεύει, μένω εγώ να κάνω τον θυρωρό.

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!! Το διαμέρισμα μου θα είναι έτοιμο την Δευτέρα. Αν μέχρι τότε ακούσετε για νεαρή αυτόχειρα στο Kensington δεν θα υπάρξουν updates στο blog.

Όμορφη πόλη

Για να σου αρέσει το Λονδίνο πρέπει να είσαι υπομονετικός, ρομαντικός, ελαφρά μαζόχας, να προσαρμόζεσαι εύκολα, να μην εκνευρίζεσαι με το παραμικρό και να μπορείς να ξεχωρίσεις τις μικρές όμορφες στιγμές που ορίζουν την ευτυχία.

Απόψε κατεβήκαμε Leicester Square και καθώς πηγαίναμε προς Friday's είδα από μακριά το Ed's diner και τον τράβηξα μέσα. Παραγγείλαμε μπέργκερς και κόκα κόλα στο παραδοσιακό ποτήρι καθώς τα έψηναν στην ανοιχτή κουζίνα και ακούγαμε μουσική των 60ς. Ένιωθα πως βγήκαμε ραντεβού και ψιλοντρεπόμουν όποτε γύριζε να με φιλήσει. (!) Μετά περπατήσαμε μέχρι Embankment και αντικρύσαμε την πραγματική ομορφιά του London by night. Ο Τάμεσης ήρεμος και ψυχρός με τα τουριστικά πλοιαράκια. Γύρω γύρω κάθε λογής αρχιτεκτονική και το κάθε κτίριο μοναδικά φωτισμένο.

Το London Eye θύμιζε πανηγύρι με όλα τα φωτάκια. Διασχίσαμε την Golden Jubilee Bridge με ένα τύπο να παίζει στην ακουστική το λαμπάντα και σφίχτηκε η καρδιά μου όταν είδα κλειστό το καρουσέλ. Θύμιζε την ψυχή μικρού παιδιού Κυριακή νύχτα, την μελαγχολία που κυριαρχεί σε ένα σπίτι μετά από μια γιορτή, ένα βάζο με μαραμένα λουλούδια. Το Bug Ben χτύπησε 11:45 τραβώντας την προσοχή μας προς το Κοινοβούλιο. Μια ήσυχη βραδιά δίπλα από τον Τάμεση είναι ότι πιο όμορφο για να σκεφτείς ή να ερωτευτείς.

Θυμηθήκαμε που πρίν ένα χρόνο κάναμε την ίδια διαδρομή πιασμένοι χέρι χέρι. Του είπα πως ακούγεται τέλειο του χρόνο να ξαναέιμαστε εδώ πέρα μαζί, χωρίς να μας χωρίζει η απόσταση πια. Και τα καταφέραμε. Περπατούσαμε απόψε μαζί γνωρίζοντας πως κανείς από τους δυο μας δεν θα πάρει την βαλίτσα του μέχρι την επόμενη φορά σε κάποιο άλλο σταθμό...

Το μικρό σπίτι στο λιβάδι

Ψάξατε ποτέ να βρείτε στούντιο στο Λονδίνο; Αν δεν, είστε από τους τυχερούς. Άν ανήκετε σε αυτή την κατηγορία τότε σας βγάζω το καπέλο και θέλω συμβουλές πώς να βρω κουράγιο να συνεχίσω.

Κάθε πρωί και βράδυ (σαν την προσευχή που κάναμε στο νηπιαγωγείο) περνώ μια ώρα στο ιντερνετ για να βρω σπίτι. Σημειώνω τηλέφωνα και ξεκινώ. Μετά που κανονίζω να τα δώ πέρνω το μπλοκ μου για να σημειώνω τις εντυπώσεις μου (μετά από 10 σπίτια κάπου μπερδεύεσαι). Βγάζω φωτογραφίες από το γκούγκλ μαπς για την τοποθεσία και φύγαμε!

Στο πρώτο πρώτο που πήγα σχεδόν να βάλω τα κλάματα. Ένα δωμάτιο 2 επί 2 και 2 ντουλάπες, η κουζίνα και το ντούς. Και αυτά για 225 λίρες την βδομάδα!

Με τον καιρό τα πράγματα βελτιώθηκαν κάπως. Μέχρι που πήγα προχτές σε ένα που δεν είχε κρεβάτι! Και όχι, ο καναπές δεν μπορούσε να μετρήσει για κρεβάτι γιατί χωρούσε και δεν χωρούσε 2 κώλους στριμωγμένους για να κάτσουν. Άρχισα να πανικοβάλλομαι.

Άυριο ελπίζω να δω ένα που η κρεβατοκάμαρα είναι σε μεσοόροφο άρα θα είναι μεγαλύτερο. Όποιος έχει διαμέρισμα στο Λονδίνο ή ψάχνει συγκάτοικο is a lifesaver.

Καληνύχτα. Τελείωσε το ντους του και θα ξεψαχνίσουμε το gumtree ΠΑΛΙ.

Φοβάμαι

Ήρθα. Ξεκινάει το όνειρο που είχα από τότε που ήμουν παιδί. Γέμισα μια βαλίτσα όνειρα (κλισέ αλλά πέρα για πέρα αληθινό) πήρα το αεροπλάνο και ήρθα.

Δεν μου κακοφάνηκε που στο αεροδρόμιο με περιμένε ένας Τζαμαϊκανός ταξιτζής και όχι κάποιος δικός μου. Δεν μου κακοφάνηκε που το Λονδίνο με υποδέχτηκε με βροχή. Ούτε μούτρωσα όταν μπήκα σε ένα άδειο σπίτι. Χαμογελούσα γιατί ήταν η αρχή της καινούριας μου ζωής. Το χαμόγελο έγινε μεγαλύτερο όταν σχόλασε από την δουλειά και βούλιαξα στην γνώριμη αγκαλιά.

Όταν ξαπλώσαμε όμως το βράδυ τίποτα δεν μπορούσε να με ηρεμήσει. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν εδώ. Και πάντα η αγκαλιά του μου χαρίζει τους πιο ήρεμους ύπνους.

Το ίδιο συνεχίστηκε και τις επόμενες μέρες. Ενώ είμαι μόνη μου από την ώρα που ξυπνώ μέχρι τις 6-7, η μελαγχολία και η μοναξιά με πλακώνουν την νύχτα που έχω δίπλα μου την ιδανική συντροφιά.

Ξαπλώνω και νιώθω μια απέραντη μοναξιά. Θέλω να του μιλήσω να τα βγάλω από μέσα μου και ξέρω πως θα με καταλάβει (του είπα πολύ χειρότερα μέχρι τώρα) αλλά κάτι με τραβά πίσω. Φοβάμαι. Φοβάμαι το άγνωστο της καινούριας ζωής. Φοβάμαι που δεν θα είμαι πια φοιτητής, δεν θα είμαι πια παιδί και τα λάθη μου δεν θα συγχωρούνται τόσο εύκολα.

Φοβάμαι που θα μένω σε ένα σπίτι μόνη, θα έρχομαι κατάκοπη από την δουλειά και θα πρέπει να στρωθώ στο διάβασμα. Φοβάμαι πως οι άλλοι στο σπίτι θα με ξεχάσουν., κι αυτοί που θα είναι στη ίδια πολή θα με αγνοούν.

Υπερβάλλω το ξέρω. Είμαι πολύ τυχερή. Θα δουλέψω σε μια πόλη που πάντα ήθελα να κάνω κάτι που μου αρέσει και θα έχω δίπλα μου τα δύο πιο σημαντικά άτομα στη ζωή μου, την επέκταση του εαυτού μου. Τότε γιατί γκρινιάζω;

Είναι που φοβάμαι μην χάσω το παιδί που έχω στην ψυχή μου τώρα που μπαίνω στον κόσμο των μεγάλων.

Νόστος

Πιστεύω δεν υπάρχει ούτε ένας που να μην λυγίζει μπροστά στην ομορφιά της κυπριακής φύσης, ούτε και ο πιο αναίσθητος.

Κάτι νύχτες σαν την προχτεσινή είναι που πλακώνουν την καρδιά μου και νιώθω το σφήξιμο στο στήθος. Που πάω τώρα εγώ μακριά που τούτη την ευλογημένη γη;

Η ώρα ήταν περασμένη και εμείς κατεβήκαμε στην παραλία. Οι δυο μας. Πάνω μας το φεγγάρι που δεν θα το προλάβω ολόγιομο τον Αύγουστο. Γιατί τον Αύγουστο η πανσέληνος είναι το πιο ωραίο φεγγάρι του χρόνου και μπορεί να κάμει ακόμα και τους πιο σκληρούς, ποιητές. Πήραμε μαζί τα ποτά μας και φτιάξαμε ένα αυτοσχέδιο ανοιχτήρι.

Ο ουρανός ήταν γεμάτος αστέρια. Τότε με έπιασε το παράπονο. 3 χρόνια στην Αγγλία δεν είδα ούτε ένα αστέρι. Και μην με νομίσετε για ρομαντική. Μοναχική είμαι απλώς, και όλα τούτα τα χρόνια το φεγγάρι, τα αστέρια και κάποιες μελωδίες κρατούν μου συντροφιά. Τον πρώτο χρόνο των σπουδών μου καθόμουν κάθε νύχτα ανελλιπώς στην εσωχή του παραθύρου και αγκάλιαζα τα πόδια μου, σε στάση εμβρυακή που έψαχνα ξανά την γαλήνη μου. Καθόμουν εκεί και περίμενα να δω αστέρι. Μάταια όμως. Μέχρι που αρχίσαν οι βροχές και βρήκα συντροφιά στις στάλες τους. Δεν το βρίσκεται και εσείς κομφόρτινγκ τον ήχο της βροχής σαν πέφτει στο παράθυρο; Και η κάθε σταγόνα ακολουθεί το δικό της μονοπάτι πάνω στο τζάμι, ενίοτε και ένα προκαθορισμένο. Όπως τους ανθρώπους.

Ξέφυγα όμως από το θέμα μου. Καθόμασταν δίπλα από μια γαληνεμένη θάλασσα που μας νανούριζε. Είμαστε οι δυό μας και με πήρε αγκαλιά. Τρυφερά λόγια, αστεία, εξομολογήσεις. Κι η θάλασσα και τ'αστέρια ακόμη εκεί μέχρι το ξημέρωμα. Και σκέφτομαι πως να επιστρέψω πίσω, όταν στο σπίτι μου υπάρχει τόση ομορφιά; Μέχρι την επόμενη μέρα που οι υπόλοιποι "συγκάτοικοι" μου χαλάνε την εικόνα του νησιού.

Και εκεί που πάω δεν έχω παράπονο. Θα κάνω οτι ήθελα πάντα. Θα είμαι κοντά σε δικούς μου ανθρώπους. Και λατρεύω το Λονδίνο. Και κάθε μέρα βρίσκω κάτι μικρό που με κάνει να αγαπώ περισσότερο την ξένη χώρα.

Την Κύπρο την αγαπώ και παρόλο που δεν είμαι ανάμεσα σε όσους λένε σαν την Κύπρο εν έσιει, πιστεύω πως είναι άλλο πράμα ο τόπος σου, το σπίτι σου. Άλλο να ξυπνάς και να λες το καλημέρα, να βλέπεις γάτους στον δρόμο, να χαιρετάς την γειτονιά και να ξέρεις την κάθε γωνιά. Μόλις έρχομαι θέλω να φύγω και μόλις φεύγω ανυπομονώ για την επιστροφή.

Προς το παρών πάμε να κατακτήσουμε όσα ονειρεύτηκα μέχρι τώρα, να γνωρίσω νέους ανθρώπους και νέους τόπους. Ένα καινούριο κεφάλαιο ξεκινά και θέλω να το αρχίσω με όσο το δυνατόν θετικότερες σκέψεις.

F**k Barbie

Αυτό νομίζω είναι ένα σλόγκαν που μπορεί άνετα να γίνει κλάσσικ, π.χ. δεν ξεχνώ. Ανέκαθεν το πίσω τζάμι του αυτοκινήτου, το καπό, οι πίσω αριθμοί κυκλοφορίας και γενικά οτιδήποτε βρίσκεται στην πίσω πλευρά του αυτοκινήτου (είμαι εντελώς άσχετη με την ωρολογία), προσφέρεται για να περάσει ο ιδιοκτήτης τα δικά του μηνύματα, απόψεις, πιστεύω και βιώματα.

Το Δεν Ξεχνώ ή αι λάβ φαμαγκούστα ή κώμα του γυαλού μονοπωλούν τους κυπριακούς δρόμους. Δυστυχώς, με το πέρασμα του χρόνου, οι νέες γενιές όσο κι αν νιώθουν και αυτές ανάγκη για λύση του κυπριακού προβλήματος, η φλόγα για επιστροφή θα είναι όλο και πιο αδύναμη. Το δεν ξεχνώ υποχωρεί σιγά σιγά αφήνοντας τόπο για τις μεταμοντέρνες ανησυχίες των Κυπρίων. Κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος κυκλοφορούν ανάμεσά μας και τα διπλοκάμπινα με τα ΟΧΙ, τα μάζντα με τα ΝΑΙ και το ολλ τάιμ κλάσσικ τα σύνορά μας είναι στην Κερύνεια.

Η γενιά των γονιών μου (στα φορτις τους) έστω και πρόσφυγες, όντας η πρώτη γενιά εκμοντερνισμένων και εξευρωπαϊσμένων Κύπριων κυκλοφορούν με αυτοκόλλητα των πανεπιστημίων τους. Το πιο πολυδιαφημισμένο πανεπιστήμιο είναι το Βιρτζίνια ενώ ακολουθεί το Κολούμπια στην δεύτερη θέση. Άγνωστο παραμένει γιατί και αυτό το είδος αυτοκόλλητων τείνει προσ εξαφάνισι, αν λάβει κανείς υπόψη πως οι Κύπριοι προίκισαν και με το παραπάνο το Derby, Manchester, Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Κρήτη. Ενώ συνέχεια ακούω φοιτητές να καυχιούνται πόσο απίστευτα τέλεια περνούν την φοιτητική τους ζωή πουθενά δεν είδα στίκερ University of Salonika.

Η νεότερη γενιά (20'ς - 30'ς) κυκλοφορεί μόνιμα με το χιλιοφορεμένο μπέιμπι ον μπόρντ ή και πρίνσες ον μπόρντ. Αυτό ωφείλω να ομολογήσω είναι και το πιο σπαστικό. Πρώτον δεν φταίω εγώ για τις επιλογές σας, εσείς θέλατε να δαιωνίσεται το είδος (μπάι Σαμάνθα). Δεύτερον, και άντε έχεις παιδί ή πριγκίπισσα ή δράκο μέσα στο αμάξι. Θα είμαι πιο προσεκτικός απέναντί σου παρά στους υπόλοιπους; Ή σε όσους δεν έχουν μπέιμπι τρέχω να τους το πουλλώσω; Εξερούνται από αυτή την εκνευριστική κατηγορία όσοι έχουν μπίτς ον μπόρντ.

Φτάνουμε αισίως στην τελευταία κατηγορία οδηγών, τους πιο νεαρούς. Οι πιο πορωμένοι οδηγοί στο πίσω τζάμι διαφημίζουν το σύστημα ήχου που φροντίζει κάθε βράδυ να μας ποτινάσσει ίσια πάνω. Κλάριον ή νταινάμικ ή δεν ξέρω τι άλλο. Έξτρα πόντους πέρνουν όσοι διακοσμούν και τις πόρτες του αυτοκινήτου με φλόγες, σουμπαρού ιμπρέζα λόγκο ή ακόμα και τοπία (ναι το είδα και αυτό, λιμνούλα με πάπιες, νούφαρα και δεν συμμαζέυεται). Οι απόφοιτοι ιδιωτικών σχολείων κολλούν την χρονιά τους και το τμήμα τους ( ESL2003, GCSL 2006, PESL 2007, KJHYTOIESL 3015).

Άλλοι όπως τον τύπο της φωτογραφίας προτιμούν να επιτελέσουν κοινωνικό έργο. Λένε όχι στο κατεστημένο, πάνε κόντρα στα πρέπει (Αντώνης Σαμαράκης) και προσπαθούν πρώτοι να αποποιηθούν τα παιδικά μας κόμπλεξ. Ελπίζω να δω πολλά τέτοια σύντομα.

Υ.Γ. Θα με αναγνωρίσετε στο φιατάκι που γράφει αι λάβ Γιάννα Λοϊζίδου.

Ήρταμεν!

Το ήρταμεν μου έμεινε από μια πανάρχαια γελειογραφία του Πιν στις Σελίδες πριν καμιά δεκαριά χρόνια. Δεν θυμάμαι την γελειογραφία και πολύ καλά, δε χόουλ πόιντ ουός οι Έλληνες πολιτικοί και πως έμπαιναν σφήνα κάθε φορά στις εξελίξεις για το κυπριακό ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Και το ¨Ήρταμεν!¨ μου έμεινε από τότε στο μυαλό σαν η φράση που λέει όποιος πετάσσετε μέσα σε δουλειές ξένες ακάλεστος.

Κάπως έτσι νιώθω κι εγώ τώρα, που εδώ και ένα χρόνο διαβάζω άπειρα blogs και πάντα ζήλευα αυτή την online παρέα. Είπα και εγώ να δοκιμάσω να γράψω τις σκέψεις μου και όσα μου συμβαίνουν μπας και βρω την άκρη.

Ένα είναι το σίγουρο πως θα καταφέρω μέσα από το blog. Να σας πρήσω, μιας και όπου να'σαι ξεκινώ την επαγγελματική μου σταδιοδρομία (!!!) ανάμεσα στον πιο ηλίθιο λαό της υφηλίου (Εγγλέζους),και είμαι φουλ από ανασφάλειες και άγχη. Χόουπφουλι, το blog θα αποδειχθεί αγχολυτικό.

Ήρταμεν και ελπίζω να μας συγχωρήσετε για αυτήν την εισβολή.