Bad day

Σκεφτόμουν αν θέλω να γράψω όσα νιώθω και σκέφτομαι. Και είπα γιατί να μην γράψω; Δεν είναι πως έχω και κανένα που με διαβάζει και στο κάτω κάτω το μπλογκ το έκανα για να μπορώ να βάζω κάτω τις σκέψεις μου, αφού αν τις έβαζα στο χαρτί πολύ πιθανόν κάποιος να τα διάβαζε.

Υπάρχουν μέρες που νιώθω από τους χειρότερους ανθρώπους στον κόσμο. Είμαι πολύ μοναχική και όχι ιδιαίτερα κοινωνική, άρα έχω ελάχιστους φίλους. Και σκέφτομαι τι πράγματα κάνω και διώχνω τους ανθρώπους από κοντά μου. Φταίει και ο χαρακτήρας μου που είναι πολύ δυναμικός.

Σήμερα τσακώθηκα με το σοκολατάκι και για πρώτη φορά στην ζωή μου δεν κάθισα να συνεχίσω τον καβγά ή να φωνάξω. Πήρα τα κλειδιά και έφυγα να μείνω λίγο μόνη να σκεφτώ. Μπήκα στο πρώτο λεωφορείο που βρήκα και ο δρόμος με έβγαλε κάπου που δεν ξαναπήγα, στο Chelsea Harbour. Μοιάζει πολύ με το Canary Wharf για όσους ξέρουν αλλά είναι πιο οικιστικό με τέλεια διαμερίσματα που έχουν άπλετη θέα στον Τάμεση.

Στις όχθες του ποταμού έχει πανέμορφους κήπους με παγκάκια και μονοπάτια για τους πεζούς. Βρήκα που θα πηγαίνω βόλτες τα βραδάκια του καλοκαιριού. Όταν ξαναπάω θα σου φέρω φωτογραφίες. Ήμουν εκεί και είδα το ηλιοβασίλεμα. Και ενώ πήγα εκεί για να σκεφτώ, έγινε κάτι καλύτερο.

Άδειασε το μυαλό μου εντελώς από τις σκέψεις. Και τώρα αν με ρωτήσεις δεν έχω τίποτα στο μυαλό μου, μόνο μια ηρεμία νιώθω να με κυριεύει. Από την άλλη νιώθω και τα αισθήματα μου στεγνά μαζί με τις σκέψεις μου. Νιώθω πως δεν με συνδέει τίποτα με κανένα, πως είμαι απόλυτα ελεύθερη. Το μυαλό μου άλλα λέει όμως.

Ελπίζω όλο αυτό να είναι μια φάση περαστική

PDA

Δεν ξέρω αν ακούγομαι σαν μια bitter γεροντοκόρη, αλλα δεν μπορώ να βλέπω ζευγαράκια να φιλιούνται δημόσια. Και δεν εννοώ ένα αθώο φιλάκι όπως όλοι κάνουμε, αλλά να είναι 5 λεπτά μπροστά σου και να αναρωτιέσαι αν έκανες εσύ λάθος και μπήκες στο δωμάτιο τους.

Αυτό που μου τη δίνει πραγματικά όμως είναι να φιλιούνται με τις ώρες το πρωί στο tube. Δεν μπορώ τα σιρόπια από το χάραμα που ακόμα παλεύω να ξυπνήσω!!

Κρίση;

Σήμερα λάβαμε ένα εσωτερικό mail στην δουλειά. Πως λόγω του οικονομικού κλίματος γίνουν περικοπές. Σε όλο το Λονδίνο μπορείς να μυρίσεις τον φόβο του κόσμου. Θα έχω αύριο δουλειά ή οχι;

Στην αρχή πανικοβλήθηκα γιατί ως η πιο νέα εκεί μέσα λογικά είμαι το πιο πιθανό "θύμα". Είπαν πως όσοι επηρεάζονται θα ειδοποιηθούν εντός της μέρας για να συζητήσουν και να βρουν πιθανές λύσεις.

Προσπάθησα να σκεφτώ λογικά. Απέκλεισα φυσικά την εύκολη λύση, αυτή που φώναζα εδώ και 2 χρόνια στους δικούς μου: να επιστρέψω στην Κύπρο όπου θα με κανονίσουν και θα βρω σίγουρη δουλειά. Δεν θέλω να με κανονίσει κανείς οτι κάνω θέλω να το κάνω με την αξία μου. Δεύτερον, δεν θέλω να επιστρέψω Κύπρο από τώρα. Και τρίτον δεν θέλω να ζήσω μακριά από το σοκολατάκι μου.

Σίγουρα αν μου συμβεί αυτό δεν θα είναι και το τέλος του κόσμου. Δεν έχω ούτε παιδιά να ταίσω ούτε δάνειο να ξεχρεώσω (ακόμα). Ίσως να είναι ευκαιρία να βάλω μια τάξη στην ζωή μου, γιατί έχει τόσο καιρό που μουρμουρώ πως δεν μου πολυαρέσει η δουλειά μου.

Ίσως μπορέσω να πραγματοποιήσω το όνειρο μου. Από μικρή, είχα δύο υποψήφια επαγγέλματα στο μυαλό αλλά δυστυχώς για τους γονείς μου κάνενα δεν φέρνει ψωμί στο τραπέζι.

Το πρώτο, είναι να ανοίξω ένα βιβλιοπωλείο. Λατρεύω τα βιβλία. Θα ήθελα να είναι ζεστό, να έρχονται μικρά παιδάκια να τους διαβάζω παραμύθια και να βλέπουν πως ο κόσμος και η ζωή δεν έχει όρια μέσα από τα βιβλία. Να μπορώ να βρίσκω όποιο βιβλίο θέλουν οι πελάτες μου που θα με ξέρουν προσωπικά και εγώ θα τους γνωρίζω έναν προς έναν. Να έχω μια γωνιά με άνετες πολυθρόνες, ζεστό καφέ και μυρωδάτα μπισκότα, σπιτικά. Να μπορώ να μεταδώσω με οποιονδήποτε τρόπο αυτή μου την αγάπη στους άλλους.

Το δεύτερο μου όνειρο ίσως είναι πιο εφικτό, αλλά εξίσου άπιαστο με τα δεδομένα στην ζωή μου. Να διδάσκω. Να μαθαίνω στα παιδιά για γραμματικές και άλγεβρες αλλά να τους δείχνω και τα πιο σημαντικά. Αυτά που μου έμαθε ο καλύτερος δάσκαλος του κόσμου. Να τους μυήσω στον μαγικό κόσμο του Μικρού Πρίγκιπα, όπως έκανε εκείνος. Να αφιερώνω τα απογεύματά μου να τα πηγαίνω θέατρο και σε εκθέσεις. Να τους μάθω πως η ευτυχία βρίσκεται στις μικρές, καθημερινές στιγμές της ζωής, όπως πριν χρόνια μας έδειξε αυτός. Τις προάλλες ήμουν στο Βρετανικό Μουσείο και πήρα 2-3 φυλλαδία που έγραφαν για τα μάρμαρα του Παρθενώνα. Και σκεφτόμουν μέσα μου: πόσο ωραία θα ήταν να έκλεβα μια 30ριά από αυτά να τα έπαιρνα στους μαθητές μου, να τους μιλούσα για τα Ελγίνεια και για το πάθος μιας σπουδαίας γυναίκας που είχε όνειρο μέχρι το τέλος της την επιστροφή τους.

Παρασύρθηκα. Μακάρι να είχα την δύναμη και το θάρρος να τα τολμούσα. Αλλά φοβάμαι πως είμαι πολύ δειλή.

Νεύρα

Με εκνευρίζουν:

- οι τύποι που βρωμούν στο tube (ή οπουδήποτε αλλού) και μας κάνουν εμάς να υποφέρουμε

- οι αγενείς σερβιτόροι

- όταν μπένει ηλικιωμένος ή μια έγκυος γυναίκα στο λεωφορείο και δεν σηκώνεται κανείς

- που τα σαββατοκυρίακα είναι τόσο μικρά

- που καταντήσαμε να ζούμε για να δουλεύουμε και οχι να δουλεύουμε για να ζούμε

- αυτοί που θεωρούν ευτυχία το χρήμα

- αυτοί που επιλέγουν ποιους ανθρώπους θα έχουν δίπλα τους βάση του πορτοφολιού τους και της κοινωνικής τους θέσης

- όσοι πιστεύουν είναι υπεράνω ή καλύτεροι από τους υπόλοιπους. Στο τέλος όλοι στα 2 μέτρα θα βρεθούμε.


Ελπίζω το επόμενο ποστ μου να είναι πιο αισιόδοξο

-