Κυριακή 23 Αυγούστου 2009

People on the tube

Κάθε μέρα χρησιμοποιώ τον υπόγειο του Λονδίνου. Κάθε μέρα η ίδια βαρετή διαδρομή. Το μόνο που σπάζει την μονοτονία μου είναι το βιβλίο που έχω κάθε φορά μαζί μου και ο κόσμος που παρατηρώ. Πάντα με κεντρίζει η περιέργεια να μάθω τις ιστορίες του καθενός που συναντώ. Κόσμος από ολο τον κόσμο που πάει στην δουλειά, επιστρέφει σπίτι, επισκέπτεται αξιοθέατα, πηγαίνει στο θέατρο και όπου φανταστείς.

Μέχρι τώρα 3 γυναίκες αποτυπώθηκαν στην μνήμη μου. Αν είχα περισσότερη φαντασία θα ήθελα να έγραφα βιβλίο γι'αυτές. Ίσως κάποτε στο μέλλον.

Την πρώτη την συνάντησα στον δρόμο μου για το σπίτι, επιστρέφοντας από την δουλειά. Ήταν αφοριωμένη στο βιβλίο της και μπόρεσα αδιάκριτα να καταβροχθήσω κάθε λεπτομέρεια πάνω της και να φτιάξω τις δικές μου υποθέσεις για την ζωή της. Αδιαμφισβήτητα υπήρξε κάποτε ωραία γυναίκα. Λίγο ψηλότερη από τον μέσο όρο, με μακριά μαύρα μαλλιά, όμορφα επιβλητικά χαρακτηριστικά και ωραίο σώμα. Όμως κατάληξα στο συμπέρασμα πως πρέπει να πέθανε κάποιος πολύ δικός της ίσως ο άντρας ή το παιδί της και την γέρασε απότομα. Φορούσε άχαρα μαύρα ρούχα, δεν έμοιαζε περισσότερο από 35 κι όμως τα μαλλιά της γκρίζαραν υπερβολικά. Και σκέφτηκα πως πρέπει να υπήρξε πολύ ευτυχισμένη γιατί οι ρυτίδες έκφρασης στο πρόσωπό της, εκείνες γύρω από το στόμα που σχηματίζονται σε κάθε μας χαμόγελο ήταν πολύ έντονες. 'Ηθελα πολύ να κατέβαινα μαζί της και να την ακολουθούσα ως το σπίτι και να δω φωτογραφίες τις πριν αυτό που της συνέβη, πως ήταν και πως ήταν η ζωή της.

Την δεύτερη γυναίκα την συνάντησα ένα Σάββατο αργά το απόγευμα καθώς επέστρεφα από μια εκδρομή μου. Κατευθυνόταν προς το κέντρο και υπέθεσα πως είχε ραντεβού γιατί ήταν ασυνόδευτη ενώ ήταν ντυμένη σχετικά καλά. Δεν είχε κάτι ιδιαίτερο πάνω της. Ήταν μια τυπική νεαρή Αγγλίδα, ξανθή, γλυκιά, συμπαθητική, λεπτοκαμωμένη. Φορούσε ρούχα που υπέθεσα ήταν τα καλά της κι ας έδειχναν αρκετά φτωχικά. Η κάθε λεπτομέρεια ήταν προσεγμένη και κάθε λίγο κοίταζε αν χάλασε το χτένισμά της. Μου θύμισε ασπρόμαυρη ελληνική ταινία. Σκέφτηκα πως θα έβρισκε το αγόρι της και θα πήγαιναν σε ένα ρομαντικό εστατόριο κοντά στο Κόβεντ Γκάρτεν, και αργότερα σε ένα τζαζ μπαρ που θα έπιναν κόκκινο κρασί όλη νύχτα και αυτός θα χανόταν στα γαλάζια της μάτια.

Η τρίτη που συνάντησα και πραγματικά συγκρατήθηκα πολύ για να μην της μιλήσω ήταν Ελληνίδα. Πήγαινα στην δουλειά μου και πρόσεξα ένα κορίτσι γύρω στα 18 να γράφει στο ημερολόγιό της. Δεν άντεξα και κρυφοκοίταξα. Ήταν ευχάριστη έκπληξη όταν είδα ελληνικούς χαρακτήρες. Έγραφε για κάποιον που έφυγε και τον πεθύμησε πολύ. Σκέφτηκα πως πρέπει να είναι πολύ μικρή και λίγο άπειρη στην ζωή, δεν μπορεί να νιώθει τόσο άσχημα για μια χαμένη αγάπη. Όσο διάβαζα πάρακάτω συγκλονίστηκα και ντράπηκα συνάμα με τον εαυτό μου για την αδιακρισία μου. Έγραφε για τον πατέρα της που πέθανε όταν ήταν ακόμη πολύ μικρή και αυτό που φοβάται περισσότερο στην ζωή της είναι πως μπορεί να τον ξεχάσει. Εκείνη την στιγμή ήθελα να την αγκαλιάσω και να της πώ πόσο λάθος έχει να σκέφτεται έτσι, πως όσο ο πατέρας της ζει μέσα της δεν θα τον ξεχάσει ποτέ. Ένιωσα απίστευτη ντροπή και αποστροφή για τον εαυτό μου που η περιέργεια μου με οδήγησε να παραβιάσω έτσι τις σκέψεις κάποιου άλλου ανθρώπου και ειδικά αυτής της κοπέλιτσας.

Μια μέρα σίγουρα θα βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη και θα ξεδιπλώσω στο χαρτί τις ιστορίες αυτών των γυναικών στο χαρτί, από περιέργεια να μάθω κι εγώ τι απέγιναν.

1 σχόλιο:

ThePassenger είπε...

Yeah, other lives is what makes living worthwhile I think.