Αχαριστία

Εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου που είμαι τόσο αχάριστη. Πρώτη φορά νιώθω τόσο καλά στην ζωή μου. Είμαι ακριβώς όπου θα ήθελα να είμαι. Αλλά θέλω ακό,η περισσότερα.

Πρώτη φορά νιώθω πως πραγματικά ανήκω κάπου. Έφτιαξα έναν δικό μου μικρόκοσμο και ζω στο δικό μου συννεφάκι ευτυχίας, όπου τον περισσότερο καιρό όλα είναι τέλεια. Ζω σε έναν τόπο που πραγματικά το νιώθω σπίτι μου, ίσως και περισσότερο από το πατρικό μου γιατί εγώ το διάλεξα, εγώ φροντίζω αυτό τον τόπο και εγώ διαλέγω τι θέλω να ζήσω εδώ. Δεν βρίσκω καμιά από τις δυσκολίες που είχα στο πατρικό μου, ούτε θέλω ποτέ να φύγω γιατί τίποτα δεν με πληγώνει εδώ όπως στο πατρικό μου (άλλη πονεμένη ιστορία αυτή, ίσως την γράψω σε άλλο ποστ να την βγάλω από μέσα μου).

Κι όμως νιώθω αχάριστη που παρ'όλο που περνώ μια ευτιχισμένη περίοδο της ζωής μου θέλω περισσότερα πράγματα. Και δεν είναι μόνο μέσα στο πλαίσιο "ο άνθρωπος πρέπει να εξελίσσεται όσο περνά ο καιρός", αλλά φτάνει μέχρι την αχαριστία. Θέλω να είμαι πιο κοντά με το σοκολατάκι μου, θέλω περισσότερη δέσμευση. Θέλω καλύτερη δουλειά, θέλω περισσότερα λεφτά.

Θέλω, θέλω, θέλω...