Bad day

Σκεφτόμουν αν θέλω να γράψω όσα νιώθω και σκέφτομαι. Και είπα γιατί να μην γράψω; Δεν είναι πως έχω και κανένα που με διαβάζει και στο κάτω κάτω το μπλογκ το έκανα για να μπορώ να βάζω κάτω τις σκέψεις μου, αφού αν τις έβαζα στο χαρτί πολύ πιθανόν κάποιος να τα διάβαζε.

Υπάρχουν μέρες που νιώθω από τους χειρότερους ανθρώπους στον κόσμο. Είμαι πολύ μοναχική και όχι ιδιαίτερα κοινωνική, άρα έχω ελάχιστους φίλους. Και σκέφτομαι τι πράγματα κάνω και διώχνω τους ανθρώπους από κοντά μου. Φταίει και ο χαρακτήρας μου που είναι πολύ δυναμικός.

Σήμερα τσακώθηκα με το σοκολατάκι και για πρώτη φορά στην ζωή μου δεν κάθισα να συνεχίσω τον καβγά ή να φωνάξω. Πήρα τα κλειδιά και έφυγα να μείνω λίγο μόνη να σκεφτώ. Μπήκα στο πρώτο λεωφορείο που βρήκα και ο δρόμος με έβγαλε κάπου που δεν ξαναπήγα, στο Chelsea Harbour. Μοιάζει πολύ με το Canary Wharf για όσους ξέρουν αλλά είναι πιο οικιστικό με τέλεια διαμερίσματα που έχουν άπλετη θέα στον Τάμεση.

Στις όχθες του ποταμού έχει πανέμορφους κήπους με παγκάκια και μονοπάτια για τους πεζούς. Βρήκα που θα πηγαίνω βόλτες τα βραδάκια του καλοκαιριού. Όταν ξαναπάω θα σου φέρω φωτογραφίες. Ήμουν εκεί και είδα το ηλιοβασίλεμα. Και ενώ πήγα εκεί για να σκεφτώ, έγινε κάτι καλύτερο.

Άδειασε το μυαλό μου εντελώς από τις σκέψεις. Και τώρα αν με ρωτήσεις δεν έχω τίποτα στο μυαλό μου, μόνο μια ηρεμία νιώθω να με κυριεύει. Από την άλλη νιώθω και τα αισθήματα μου στεγνά μαζί με τις σκέψεις μου. Νιώθω πως δεν με συνδέει τίποτα με κανένα, πως είμαι απόλυτα ελεύθερη. Το μυαλό μου άλλα λέει όμως.

Ελπίζω όλο αυτό να είναι μια φάση περαστική