Κρίση;

Σήμερα λάβαμε ένα εσωτερικό mail στην δουλειά. Πως λόγω του οικονομικού κλίματος γίνουν περικοπές. Σε όλο το Λονδίνο μπορείς να μυρίσεις τον φόβο του κόσμου. Θα έχω αύριο δουλειά ή οχι;

Στην αρχή πανικοβλήθηκα γιατί ως η πιο νέα εκεί μέσα λογικά είμαι το πιο πιθανό "θύμα". Είπαν πως όσοι επηρεάζονται θα ειδοποιηθούν εντός της μέρας για να συζητήσουν και να βρουν πιθανές λύσεις.

Προσπάθησα να σκεφτώ λογικά. Απέκλεισα φυσικά την εύκολη λύση, αυτή που φώναζα εδώ και 2 χρόνια στους δικούς μου: να επιστρέψω στην Κύπρο όπου θα με κανονίσουν και θα βρω σίγουρη δουλειά. Δεν θέλω να με κανονίσει κανείς οτι κάνω θέλω να το κάνω με την αξία μου. Δεύτερον, δεν θέλω να επιστρέψω Κύπρο από τώρα. Και τρίτον δεν θέλω να ζήσω μακριά από το σοκολατάκι μου.

Σίγουρα αν μου συμβεί αυτό δεν θα είναι και το τέλος του κόσμου. Δεν έχω ούτε παιδιά να ταίσω ούτε δάνειο να ξεχρεώσω (ακόμα). Ίσως να είναι ευκαιρία να βάλω μια τάξη στην ζωή μου, γιατί έχει τόσο καιρό που μουρμουρώ πως δεν μου πολυαρέσει η δουλειά μου.

Ίσως μπορέσω να πραγματοποιήσω το όνειρο μου. Από μικρή, είχα δύο υποψήφια επαγγέλματα στο μυαλό αλλά δυστυχώς για τους γονείς μου κάνενα δεν φέρνει ψωμί στο τραπέζι.

Το πρώτο, είναι να ανοίξω ένα βιβλιοπωλείο. Λατρεύω τα βιβλία. Θα ήθελα να είναι ζεστό, να έρχονται μικρά παιδάκια να τους διαβάζω παραμύθια και να βλέπουν πως ο κόσμος και η ζωή δεν έχει όρια μέσα από τα βιβλία. Να μπορώ να βρίσκω όποιο βιβλίο θέλουν οι πελάτες μου που θα με ξέρουν προσωπικά και εγώ θα τους γνωρίζω έναν προς έναν. Να έχω μια γωνιά με άνετες πολυθρόνες, ζεστό καφέ και μυρωδάτα μπισκότα, σπιτικά. Να μπορώ να μεταδώσω με οποιονδήποτε τρόπο αυτή μου την αγάπη στους άλλους.

Το δεύτερο μου όνειρο ίσως είναι πιο εφικτό, αλλά εξίσου άπιαστο με τα δεδομένα στην ζωή μου. Να διδάσκω. Να μαθαίνω στα παιδιά για γραμματικές και άλγεβρες αλλά να τους δείχνω και τα πιο σημαντικά. Αυτά που μου έμαθε ο καλύτερος δάσκαλος του κόσμου. Να τους μυήσω στον μαγικό κόσμο του Μικρού Πρίγκιπα, όπως έκανε εκείνος. Να αφιερώνω τα απογεύματά μου να τα πηγαίνω θέατρο και σε εκθέσεις. Να τους μάθω πως η ευτυχία βρίσκεται στις μικρές, καθημερινές στιγμές της ζωής, όπως πριν χρόνια μας έδειξε αυτός. Τις προάλλες ήμουν στο Βρετανικό Μουσείο και πήρα 2-3 φυλλαδία που έγραφαν για τα μάρμαρα του Παρθενώνα. Και σκεφτόμουν μέσα μου: πόσο ωραία θα ήταν να έκλεβα μια 30ριά από αυτά να τα έπαιρνα στους μαθητές μου, να τους μιλούσα για τα Ελγίνεια και για το πάθος μιας σπουδαίας γυναίκας που είχε όνειρο μέχρι το τέλος της την επιστροφή τους.

Παρασύρθηκα. Μακάρι να είχα την δύναμη και το θάρρος να τα τολμούσα. Αλλά φοβάμαι πως είμαι πολύ δειλή.