Έρωτες μέρος 2ον: ο πρώην

Ο πρώην και εγώ γνωριστήκαμε στην τρυφερή ηλικία των 17 και είμαστε μαζί 4 χρόνια, από τα οποία τα τελευταία 2 το παίζαμε Ρέμος - Μακρυπούλια (έχουμεν τα, εν τα έχουμε). Άμαν τον εγνώρισα έκαμε μου τζείνο το κλικ, τζείνο που λαλείς ότι τούτο τον άνθρωπο ξέρω τον ούλλη μου την ζωή.

Επερνούσαμε τέλεια. Εγελούσαμε, εφκέναμε, εδιασκεδάζαμε και μέσα μέσα εσύρναμε και κανενα καφκά έτσι για να έχουμε κάτι να ασχολούμαστε (φκέννει μου με κυπριακή προφορά η σημερινή ιστορία). Ήταν δίπλα μου σε πολλά σημαντικές στιγμές της ζωής μου και εστάθηκε μου σε πολλές δυσκολίες. Ετερκάσαμε γιατί εμεγαλώσαμε μαζί, επεράσαμε παρέα το στάδιο της ωρίμανσης που μωρά εγίναμε ενήλικες. Και ήταν καταπληκτικός σαν χαρακτήρας και σαν άνθρωπος. Μέχρι που ακολουθήσαμε το μονοπάτι που ακολουθούν οι περισσότεροι Κυπρέοι.

Εγώ Αγγλία για σπουδές, τζείνος τα φυλάκια για σκοπιές. Εβάλαν του και κουβέντες κάτι καλοθελητές, το πρωί το χτίζαμε το βράδυ γκρεμιζόταν που λέει και το ποίημα. Η κατάσταση αυτή εκούρασε με ψυχολογικά, αρρώστησα και έτρεχα σε γιατρούς γιατί η πίεση μου χτύπησε κόκκινο που το κακό μου. Εσυμβήκαν πολλά άσχημα μεταξύ μας στο τέλος της σχέσης μου.

Αλλά εδιάλεξα να τα ξεχάσω, εδιάγραψα τα τέλεια που την μνήμη μου. Γιατί με τούτον τον άθρωπο επέρασα πάρα πολλά και σημαντικά. Τα 18α μου γενέθλια, την άδεια αυτοκινήτου μας, παρέα στην σκοπιά και πολλά άλλα. Έδωσε μου τόση αγάπη που τα υπόλοιπα μπορώ να του τα συγχωρήσω. Για πάντα εναν ο πρώτος μου έρωτας και πάντα εννα τον θυμούμαι πολλά γλυκά, έτσι του αξίζει.