Το απωθημένο

Σήμερα αποφάσισα να μιλήσω για έρωτες. Για τουσ δικούς μου έρωτες. Το θέμα αυτό χωρίζεται σε 3 μέρη: τον πρώην, τον νυν και το απωθημένο μου. Θα ξεκινήσω με το απωθημένο γιατί θα τελείωσω γρήγορα και πεινώ...

Μόλις είδα το απωθημένο σκέφτηκα "κάποιος να σηκώσει τον χώρκατο που μπροστά μου που θέλει να χορέψουμε κιόλας!" Φορούσε κόκκινη τελαντωτή φανέλα και κρέμονταν και κάτι χαϊμαλιά από τον λαιμό του. Έλεος.

Μετά από την πρώτη νύψτα που τον είδα σε ένα κλαμπ, που πήγαμε με κοινή παρέα πεταγόταν μπροστά μου συνέχεια. Σουλουπώθηκε και άρχισα και εγώ να γλυκαίνω. Ξεκίνησε να με παίρνει τηλέφωνο (πάντα θα το έχω απορία από που το βρήκε). Όλα πήγαιναν καλά μέχρι που αποφάσισε η πρώην του πως τον θέλει πίσω και με άφησε στα κρύα του λουτρού. Τι κρύα, παγωμένα ήτανε.

Το απωθημένο (ας τον πούμε Γ.) ήτανε συνέχεια μες την ζωή μου και τον έβλεπα παντού. Το ήξερε πως εγώ έλιωνα αλλά αυτός προχώρησε πάρακατω. Πέρασαν 6-7 χρόνια και ακόμα τον βλέπω. Μερικές φορές του συμπεριφέρομαι σαν να είναι ένας της παρέας και άλλες του κάνω καψόνι. Όταν του κάνω καψόνι λατρεύω το ύφος του. Ή σκέφτεται τι έχασε ή σκέφτεται πως ακόμη τον θέλω και τρελαίνομαι.

Μέσα στα 7 χρόνια που μεσολάβησαν συνέβηκαν διάφορα αλλά ποτέ δεν ήρθαμε πολύ κοντά. Ποτέ δεν τον φίλησα. Αν και είμαι ευτιχισμένη με το σοκολατάκι μου, ευχαρίστως θα αφιέρωνα στον Γ. μια νύχτα μου, μόνο και μόνο να δω πως είναι, για να μου περάσει ο καημός και η μεγάλη ζάλη. (Νομίζω πως τον έχει μικρό, αλλά αυτό είναι από άλλη ιστορία).

Το χειρότερο που έκανα γι'αυτόν (ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που το έκανα για κάποιον άντρα) ήταν που ήπια όλο τον Βόσπορο. Εκείνη την μέρα είδα τυχαία ένα μήνυμα που έστειλε σε μια φίλη μου (εκείνη δεν ήξερε τίποτα για μένα και τον Γ.) που της έλεγε πως την σκέφτεται συνέχεια, δεν μπορεί να την βγάλει απ'το μυαλό του. Εκεί μου κόπηκαν τα πόδια, ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί και όλα τα συναφή. Την ίδια νύχτα μαζευτήκαμε όλοι σε ένα σπιτί συμφοιτητή μας (ναι σπουδάσαμε μαζί, με βασάνισε και εκείνα τα 4 χρόνια) ΄και ήπια όσο αλκοόλ δεν θα πιώ σε όλη μου την ζωή. Ντράπηκα, γιατί δεν άξιζε κανείς και ειδικά αυτός, να με κάνει να νιώθω έτσι. Θα ήταν πολύ τυχερός αν ποτέ με άφηνε να του δείξω όσα ένιωσα γι'αυτόν αλλά αυτός επέλεξε έναν διαφορετικό δρόμο (και καλά να πάθει όσα έπαθε, είμαι κακιά το ξέρω).

Τελευταία φορά που τον είδα ήταν το καλοκαίρι, μετά από την ολοκληρωτική και αρκετά πετυχημένη μεταμόρφωση στο λουκ μου. Με είδε και κρέμασε το σαγόνι του (YES!!!!!) και εγώ απλά πέταξα απλώς ένα γειά εντελώς αδιάφορο (είμαι θεά or what?).

Τον σκεφτόμουν ψες με το κολλητάκι μου καθώς πίναμε Martinis στο Chelsea και τον λυπήθηκα για όσα έχασε. (όχι πως έχασε την θεά του αιώνα, αλλά τα όσα μπορούσα να του δώσω). Εγώ τώρα τουλάχιστον ζω το happy beginning μου (και οχι end, γιατί η ζωή για μένα τώρα ξεκινά, ένα πράμα όπως το Βig Brother).




Y.Γ. δοκιμάστε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ passionfruit martini. Άπαιχτο!!