Νόστος

Πιστεύω δεν υπάρχει ούτε ένας που να μην λυγίζει μπροστά στην ομορφιά της κυπριακής φύσης, ούτε και ο πιο αναίσθητος.

Κάτι νύχτες σαν την προχτεσινή είναι που πλακώνουν την καρδιά μου και νιώθω το σφήξιμο στο στήθος. Που πάω τώρα εγώ μακριά που τούτη την ευλογημένη γη;

Η ώρα ήταν περασμένη και εμείς κατεβήκαμε στην παραλία. Οι δυο μας. Πάνω μας το φεγγάρι που δεν θα το προλάβω ολόγιομο τον Αύγουστο. Γιατί τον Αύγουστο η πανσέληνος είναι το πιο ωραίο φεγγάρι του χρόνου και μπορεί να κάμει ακόμα και τους πιο σκληρούς, ποιητές. Πήραμε μαζί τα ποτά μας και φτιάξαμε ένα αυτοσχέδιο ανοιχτήρι.

Ο ουρανός ήταν γεμάτος αστέρια. Τότε με έπιασε το παράπονο. 3 χρόνια στην Αγγλία δεν είδα ούτε ένα αστέρι. Και μην με νομίσετε για ρομαντική. Μοναχική είμαι απλώς, και όλα τούτα τα χρόνια το φεγγάρι, τα αστέρια και κάποιες μελωδίες κρατούν μου συντροφιά. Τον πρώτο χρόνο των σπουδών μου καθόμουν κάθε νύχτα ανελλιπώς στην εσωχή του παραθύρου και αγκάλιαζα τα πόδια μου, σε στάση εμβρυακή που έψαχνα ξανά την γαλήνη μου. Καθόμουν εκεί και περίμενα να δω αστέρι. Μάταια όμως. Μέχρι που αρχίσαν οι βροχές και βρήκα συντροφιά στις στάλες τους. Δεν το βρίσκεται και εσείς κομφόρτινγκ τον ήχο της βροχής σαν πέφτει στο παράθυρο; Και η κάθε σταγόνα ακολουθεί το δικό της μονοπάτι πάνω στο τζάμι, ενίοτε και ένα προκαθορισμένο. Όπως τους ανθρώπους.

Ξέφυγα όμως από το θέμα μου. Καθόμασταν δίπλα από μια γαληνεμένη θάλασσα που μας νανούριζε. Είμαστε οι δυό μας και με πήρε αγκαλιά. Τρυφερά λόγια, αστεία, εξομολογήσεις. Κι η θάλασσα και τ'αστέρια ακόμη εκεί μέχρι το ξημέρωμα. Και σκέφτομαι πως να επιστρέψω πίσω, όταν στο σπίτι μου υπάρχει τόση ομορφιά; Μέχρι την επόμενη μέρα που οι υπόλοιποι "συγκάτοικοι" μου χαλάνε την εικόνα του νησιού.

Και εκεί που πάω δεν έχω παράπονο. Θα κάνω οτι ήθελα πάντα. Θα είμαι κοντά σε δικούς μου ανθρώπους. Και λατρεύω το Λονδίνο. Και κάθε μέρα βρίσκω κάτι μικρό που με κάνει να αγαπώ περισσότερο την ξένη χώρα.

Την Κύπρο την αγαπώ και παρόλο που δεν είμαι ανάμεσα σε όσους λένε σαν την Κύπρο εν έσιει, πιστεύω πως είναι άλλο πράμα ο τόπος σου, το σπίτι σου. Άλλο να ξυπνάς και να λες το καλημέρα, να βλέπεις γάτους στον δρόμο, να χαιρετάς την γειτονιά και να ξέρεις την κάθε γωνιά. Μόλις έρχομαι θέλω να φύγω και μόλις φεύγω ανυπομονώ για την επιστροφή.

Προς το παρών πάμε να κατακτήσουμε όσα ονειρεύτηκα μέχρι τώρα, να γνωρίσω νέους ανθρώπους και νέους τόπους. Ένα καινούριο κεφάλαιο ξεκινά και θέλω να το αρχίσω με όσο το δυνατόν θετικότερες σκέψεις.