Όμορφη πόλη

Για να σου αρέσει το Λονδίνο πρέπει να είσαι υπομονετικός, ρομαντικός, ελαφρά μαζόχας, να προσαρμόζεσαι εύκολα, να μην εκνευρίζεσαι με το παραμικρό και να μπορείς να ξεχωρίσεις τις μικρές όμορφες στιγμές που ορίζουν την ευτυχία.

Απόψε κατεβήκαμε Leicester Square και καθώς πηγαίναμε προς Friday's είδα από μακριά το Ed's diner και τον τράβηξα μέσα. Παραγγείλαμε μπέργκερς και κόκα κόλα στο παραδοσιακό ποτήρι καθώς τα έψηναν στην ανοιχτή κουζίνα και ακούγαμε μουσική των 60ς. Ένιωθα πως βγήκαμε ραντεβού και ψιλοντρεπόμουν όποτε γύριζε να με φιλήσει. (!) Μετά περπατήσαμε μέχρι Embankment και αντικρύσαμε την πραγματική ομορφιά του London by night. Ο Τάμεσης ήρεμος και ψυχρός με τα τουριστικά πλοιαράκια. Γύρω γύρω κάθε λογής αρχιτεκτονική και το κάθε κτίριο μοναδικά φωτισμένο.

Το London Eye θύμιζε πανηγύρι με όλα τα φωτάκια. Διασχίσαμε την Golden Jubilee Bridge με ένα τύπο να παίζει στην ακουστική το λαμπάντα και σφίχτηκε η καρδιά μου όταν είδα κλειστό το καρουσέλ. Θύμιζε την ψυχή μικρού παιδιού Κυριακή νύχτα, την μελαγχολία που κυριαρχεί σε ένα σπίτι μετά από μια γιορτή, ένα βάζο με μαραμένα λουλούδια. Το Bug Ben χτύπησε 11:45 τραβώντας την προσοχή μας προς το Κοινοβούλιο. Μια ήσυχη βραδιά δίπλα από τον Τάμεση είναι ότι πιο όμορφο για να σκεφτείς ή να ερωτευτείς.

Θυμηθήκαμε που πρίν ένα χρόνο κάναμε την ίδια διαδρομή πιασμένοι χέρι χέρι. Του είπα πως ακούγεται τέλειο του χρόνο να ξαναέιμαστε εδώ πέρα μαζί, χωρίς να μας χωρίζει η απόσταση πια. Και τα καταφέραμε. Περπατούσαμε απόψε μαζί γνωρίζοντας πως κανείς από τους δυο μας δεν θα πάρει την βαλίτσα του μέχρι την επόμενη φορά σε κάποιο άλλο σταθμό...