Φοβάμαι

Ήρθα. Ξεκινάει το όνειρο που είχα από τότε που ήμουν παιδί. Γέμισα μια βαλίτσα όνειρα (κλισέ αλλά πέρα για πέρα αληθινό) πήρα το αεροπλάνο και ήρθα.

Δεν μου κακοφάνηκε που στο αεροδρόμιο με περιμένε ένας Τζαμαϊκανός ταξιτζής και όχι κάποιος δικός μου. Δεν μου κακοφάνηκε που το Λονδίνο με υποδέχτηκε με βροχή. Ούτε μούτρωσα όταν μπήκα σε ένα άδειο σπίτι. Χαμογελούσα γιατί ήταν η αρχή της καινούριας μου ζωής. Το χαμόγελο έγινε μεγαλύτερο όταν σχόλασε από την δουλειά και βούλιαξα στην γνώριμη αγκαλιά.

Όταν ξαπλώσαμε όμως το βράδυ τίποτα δεν μπορούσε να με ηρεμήσει. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν εδώ. Και πάντα η αγκαλιά του μου χαρίζει τους πιο ήρεμους ύπνους.

Το ίδιο συνεχίστηκε και τις επόμενες μέρες. Ενώ είμαι μόνη μου από την ώρα που ξυπνώ μέχρι τις 6-7, η μελαγχολία και η μοναξιά με πλακώνουν την νύχτα που έχω δίπλα μου την ιδανική συντροφιά.

Ξαπλώνω και νιώθω μια απέραντη μοναξιά. Θέλω να του μιλήσω να τα βγάλω από μέσα μου και ξέρω πως θα με καταλάβει (του είπα πολύ χειρότερα μέχρι τώρα) αλλά κάτι με τραβά πίσω. Φοβάμαι. Φοβάμαι το άγνωστο της καινούριας ζωής. Φοβάμαι που δεν θα είμαι πια φοιτητής, δεν θα είμαι πια παιδί και τα λάθη μου δεν θα συγχωρούνται τόσο εύκολα.

Φοβάμαι που θα μένω σε ένα σπίτι μόνη, θα έρχομαι κατάκοπη από την δουλειά και θα πρέπει να στρωθώ στο διάβασμα. Φοβάμαι πως οι άλλοι στο σπίτι θα με ξεχάσουν., κι αυτοί που θα είναι στη ίδια πολή θα με αγνοούν.

Υπερβάλλω το ξέρω. Είμαι πολύ τυχερή. Θα δουλέψω σε μια πόλη που πάντα ήθελα να κάνω κάτι που μου αρέσει και θα έχω δίπλα μου τα δύο πιο σημαντικά άτομα στη ζωή μου, την επέκταση του εαυτού μου. Τότε γιατί γκρινιάζω;

Είναι που φοβάμαι μην χάσω το παιδί που έχω στην ψυχή μου τώρα που μπαίνω στον κόσμο των μεγάλων.